تجسم ساختارشکنی: تحلیل رویکردهای ساختارشکن در تصاویر سورئالیستی قرن 20

ساختارشکنی و سورئالیسم، علی رغم خاستگاه های متفاوتشان، در انتقادی که به نگرش های قطعیت گرا وارد می کنند، اشتراک نظر دارند؛ برای آن ها قابل پذیرش نیست که گستره نامحدود معانی و تفاسیر را بتوان به رابطه معین و تقابلی «مفاهیم دوگانی» تقلیل داد. ساختارشکنی، در رویکرد به متن و ساختارهای زبانی و سورئالیسم در اهتمام به تغییر تجربه های ادراکی و ارتقاءدادن واقعیت دریافتی، تقابل گرایی ساختاری را به چالش می کشند. با مفروض داشتن تشابه نگرش مذکور، این پژوهش با هدف بهره گیری از نظریه برای خوانش اثر هنری، با روشی تحلیلی، به رویکردهای هنر سورئالیستی قرن 20 (تصویر دوبعدی) منظر ساختارشکنی می پردازد. مبنای تحلیل ساختارشکنانه در این تحقیق، مدنظر قرار دادن رابطه معکوس و مختل شده دو جزء تقابلی و همچنین «تعین ناپذیری» جایگاه نهایی آن ها است. نتیجه آنکه تصاویر سورئالیستی، به واسطه گسستی که در رابطه معمول مفاهیم متقابل پدید می آورند، قطعیت هایی که متزلزل می سازند و اطمینان خاطرهایی که به پرسش می گیرند، علاوه بر واسازی نظام تصویری مورداستفاده )هنر انتزاعی و هنر بازنما( نگرش ساختارشکن را نسبت به پندارهای معمول ما از واقعیت، تجسم «عینی» می بخشند.