پهنه بندی شدت بیابان زایی با استفاده از رویکرد منطق فازی (مطالعه موردی: دیهوک طبس)

بیابان زایی یکی از مهمترین مخاطرات محیطی در زمان ماست. غالبا راهبردهای ارزیابی شدت تخریب و بیابان زایی در ایران، به صورت بخشی نگری و بر مبنای نظر کارشناسی ها بود و معمولا روش های ارزیابی بر مبنای مدل تصمیم گیری چند معیاره چندان قابل توجه نبوده است. در پژوهش حاضر، رویکرد فازی یکی از روش های کارآمد در ارزیابی برخی معیارهای مهم در زمینه ی تخریب و بیابان زایی است. بدین منظور پس از تهیه ی واحدهای کاری، نمونه های میدانی در محیط های همگن برداشت و با استفاده از روش های زمین آمار و کریجینگ به تهیه ی نقشه های رستری پیوسته اولیه در محیط GIS پرداخته شد. در گام بعدی با استفاده از توابع خطی عضویت فازی، لایه ها به صورت فازی تبدیل گردید. در نهایت با استفاده از عملگرهای فازی و اپراتور گاما، نقشه ی نهایی شدت بیابان زایی در مقیاس صفر تا یک ارائه شد. به منظور تسهیل و تفهیم بهتر نتایج، نقشه ی نهایی در 4 کلاس شدت کم تا شدت خیلی زیاد مجددا طبقه بندی شد. نتایج حاصل شده نشان می دهد که تقریبا 5/14 درصد از عرصه ی مورد مطالعه در شدت بالای تخریب و 5/3 درصد هم در شدت خیلی زیاد قرار دارد. ذکر این امر لازم است که طبقه بندی فوق در سناریوهای مختلف مدیریتی می تواند مورد بازبینی مجدد قرار گیرد.