بهینه سازی محیط کشت به منظور کالوس زایی. Taxus baccata L و. Nutt Taxus berevifolia در شرایط درون شیشه ای

تاکسول یکی از موثرترین داروهای ضد سرطان است که در درمان طیف گسترده ای از سرطان ها مورد استفاده قرار می گیرد. کشت بافت سرخدار منبع جایگزین مناسبی برای تهیه تاکسول و سایر تاگزان های وابسته به آن است. یکی از روش های تولید متابولیت های ثانویه در شرایط درون شیشه ای در گیاهان کالوس زایی است. تحقیق حاضر با هدف بررسی محیط کشت پایه و غلظت های هورمونی به منظور کالوس زایی دو گونه سرخدار (Taxus baccataو Taxus berevifolia) به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی انجام گرفت. به منظور بهینه سازی شرایط رشد کالوس، قطعات جداکشت ساقه در سه نوع محیط کشت پایهWPM ، MS، B5و تحت تاثیر تنظیم کننده های رشد 2،4-D با غلظت های 1، 2 و 4 میلی گرم در لیتر در ترکیب با کینتین با غلظت 1/0، 2/0 و 3/0 میلی گرم در لیتر بررسی شد. نتایج نشان داد که بیشترین درصد کالوس زایی (3/57 درصد) ریزنمونه های ساقه در محیط WPM و غلظت هورمونی 2 میلی گرم در لیتر 2،4-D و 2/0 میلی گرم در لیتر کینتین صورت گرفت. کمترین درصد کالوس زایی (3/22 درصد) در محیط کشت MS انجام گرفت و محیط کشت B5در وضعیتی بین این دو قرار داشت. همچنین استفاده از غلظت های کم تنظیم کننده های رشد نسبت به غلظت های بیشتر، تاثیر بیشتری بر متغیر کالوس زایی در ریزنمونه های ساقه دو گونه سرخدار داشت.