بررسی تطبیقی حقوق مصرف کنندگان محصولات تراریخته در ایران و اتحادیه اروپا

حمایت از حقوق مصرف کننده در برابر کالاهای تولیدی اهمیت به سزایی دارد، به گونه ای که در حقوق جدید و مدرن مسوولیت سنگینی برای تولیدکنندگان در نظر گرفته شده است. با این همه نخستین بار قانونگذار اصطلاح «مصرف کننده» را در دهه هشتاد شمسی و در سال 1382 و سپس در سال 1388 تعریف کرد. در همین دهه نیز نخستین محصول تراریخته تولید شد و ضرورت قانونگذاری در حوزه محصولات تراریخته و حمایت از مصرف کننده را بیشتر کرد.
این نوشتار ضمن مقایسه تطبیقی قانون ایمنی زیستی با مقررات اتحادیه اروپا به دنبال بازتاباندن کاستی ها و خلاهای قانون ایمنی زیستی در خصوص حقوق مصرف کنندگان محصولات تراریخته می باشد.
گرچه «قانون ایمنی زیستی» در سال های پایانی دهه 1380 با الگوبرداری از قوانین روز نوشته و تصویب شد، ولی در مقایسه با قوانین و مقررات اتحادیه اروپا کاستی هایی در آن دیده می شود که گذشت دو دهه از عمر این قانون و تحولات سریع حوزه زیست فناوری به ویژه تولید هرچه بیشتر محصولات تراریخته و تجاری سازی آن ضرورت اصلاح آن را دوچندان می نماید.
قانون ایمنی زیستی ایران بر خلاف مقررات اتحادیه اروپا، محصول تراریخته معیوب یا ناقص را تعریف نمی کند و نظام جبران خسارت و نحوه جبران خسارت را روشن نمی سازد و از این جهت نمی توان انتظار داشت که حقوق مصرف کننده به درستی حمایت شود.