نقش نبی در در یافت وحی (با تکیه بر دیدگاه فارابی، ابن سینا، ملاصدرا)

مسئله ی وحی و نقش در وحی، یکی از مسائلی است که در میان فلاسفه ی اسلامی و اندیشمندان دینی بسیار اهمیت دارد.
در میان فلاسفه ی اسلامی، فارابی اولین کسی است که به نحوی روشمند، به تحلیل بحث وحی و نبوت می-پردازد. او تبیینی معرفت شناسانه از وحی دارد و معتقد است که عقل مستفاد نبی پس از تعالی و اتصال با عقل فعال، معرفت وحیانی را دریافت می کند و پس از دریافت وحی، به حقایق و امور معقول، به استمداد قوه ی تخیل صورت می بخشد.
پس از او ابن سینا با وارد کردن «قوه ی حدس» در فرآیند وحی و تبیین مراتب عقول، نظریه ی خود را در باب وحی بیان می دارد. او معتقد است نبی حقایق عقلی را دریافت کرده و به این حقایق، از طریق قوه ی متخیله، صورت می دهد.
ملاصدرا نیز معتقد است عقل فعال، عقل بالقوه را به فعلیت می رساند. وی تمایز میان وحی و غیر وحی را در اموری مانند نحوه ی دریافت معقولات، کمیت آنها و کیفیت وصول به مبدا معقولات می داند و برای بیان این تمایز، از عنصر قوه ی حدس و عقل قدسی بهره می جوید.
از دید این سه فیلسوف، نبی قابل وحی است که پس از اتصال به عالم غیب و یا اتحاد با آن، معارف را ابتدا از طریق عقول و در نهایت بدون واسطه دریافت می کند.