ارائه مدلی برای پیش بینی دوره بهبود وضعیت سطح آب دریاچه ارومیه و ارزیابی تغییرات زمانی- مکانی دوره تثبیت آن با استفاده از سنجش از دور

در این تحقیق، مدلی برای پیش بینی دوره بهبود وضعیت سطح آب دریاچه ارومیه نسبت به 14 سال قبل ارائه شده است و تغییرات زمانی- مکانی دوره تثبیت سطح آب آن در بازه زمانی 2002 تا 2016 میلادی با استفاده از داده های چند زمانه تصاویر لندست 5 و 7 و 8 بررسی گردیده است. در ارائه این مدل دو عامل اصلی، متوسط بارندگی سالیانه حوزه آبریز منطقه و مجموعه فعالیت های انجام گرفته در سال های اخیر مدنظر قرار گرفته است. برای این منظور، ابتدا برای ارزیابی تغییرات زمانی- مکانی سطح آب آن، چهار شاخص مختلف استخراج مقدار کمی آب، شامل شاخص نسبت آب (WRI)، شاخص اتوماتیک استخراج آب (AWEI)، شاخص اختلاف آب نرمال شده (NDWI) و شاخص اختلاف پوشش گیاهی نرمال شده (NDVI)، مورد استفاده قرار گرفتند. سپس عملکرد هر یک از آنها از طریق مقایسه با یک نقشه مبنا تعیین خطا گردیدند که شاخص اختلاف آب نرمال شده دارای کمترین خطا نسبت به سه شاخص دیگر بود. در نتیجه، مدل پیشنهادی بر اساس نتایج این شاخص ارائه گردید و در سه حالت مختلف با در نظر گرفتن وزن های مختلف برای عوامل مذکور ارزیابی گردید. نتایج نشان داد که کاهش محسوس (78درصد) سطح آب دریاچه ارومیه در دوره زمانی 2002 تا 2014 نسبت به سال 2002 اتفاق افتاده است. در مقابل، در بازه زمانی 2014 تا 2016 ، افزایش (57/33 درصد) یافته و به دوره تثبیت نسبی رسیده است. این تثبیت نسبی ناپایدار بوده و به دو عامل اصلی مذکور بستگی دارد. نتایح مدل پیشنهادی در سه حالت مختلف نشان داد که بر اساس این روند افزایشی در بازه زمانی دوم و با در نظر گرفتن وزن های مختلف عوامل مذکور، حداقل 11 سال (در بهترین حالت)، 18 سال (با وضعیت موجود) و حداکثر 49 سال (با فعالیت احیایی کاهشی) طول خواهد کشید تا وضعیت آب دریاچه ارومیه به سطح اولیه خود در سال 2002 برگشته و به دوره تثبیت پایدار برسد. مدل پیشنهادی روش باثباتی بوده و می تواند برای هر تعداد عوامل و اقدامات موثر در آینده مورد استفاده قرار گیرد.