مهارت های ارتباطی دانشجویان پرستاری با بیماران در دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه

مهارت های ارتباطی به عنوان یک بخش مهم و ضروری در ارائه خدمات پرستاری شناخته شده است و ارتباطات غیرموثر به عنوان یک مانع قدرتمند در مراقبت سلامت محسوب می شود. هدف از مطالعه حاضر تعیین وضعیت مهارت های ارتباطی دانشجویان پرستاری با بیماران بود.
این پژوهش توصیفی - مقطعی در میان 200 نفر از دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در سال 1393 به روش نمونه گیری در دسترس انجام گرفت. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه استاندارد شامل دو بخش جمعیت شناختی و گویه های خودارزشیابی مهارت های برقراری ارتباط دانشجو با بیمار بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارآماری SPSS و با بهره گیری از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار تحلیلی (مربع کای، و همبستگی پیرسون) در سطح معنی داری 0/05 انجام گرفت.
54 درصد از دانشجویان دختر، 13/1 درصد متاهل و 79/4 درصد بومی استان کرمانشاه بودند. 85/1 درصد از شرکت کنندگان از نظر مهارت های ارتباطی ضعیف و 14/9 درصد متوسط بودند. نتایج نشان داد که بین مهارت های ارتباطی با جنسیت (0/002>P)، وضعیت تاهل (0/024>P) و سال تحصیلی دانشجویان (0/001>P) ارتباط معنی داری وجود دارد و میانگین نمرات مهارت های ارتباطی در دانشجویان دختر از پسر بیشتر بود. نتایج نشان داد که به ترتیب 50/3، 37/6، 41/2، 34/7، 51/5 و 41/71 درصد دانشجویان از حداکثر نمره قابل اکتساب برای حیطه های شروع آگاهانه، مهارت های کلامی و غیرکلامی ارتباط، هماهنگی بیرونی و درونی، احترام به مددجو، پذیرش غیرمشروط مددجو و نمره کلی پرسشنامه مهارت های ارتباطی را دریافت کردند.
با توجه به یافته های مطالعه حاضر وضعیت مهارت های ارتباطی در میان دانشجویان نامطلوب بود و بیشترین ضعف مهارت های ارتباطی در حیطه های مهارت های کلامی و غیرکلامی ارتباط و هم چنین احترام به مددجو بود، که این ضعف می تواند مانع از برقراری ارتباط موثر با بیماران شود.