تاثیر استفاده از زئولیت، میکروسیلیس و متاکائولن بر کارایی و مقاومت بتن خود متراکم

بتن خود متراکم در دو دهه گذشته مخصوصا در صنعت پیش ساخته به دلیل توانایی متراکم شدن بدون نیاز به ویبره استفاده فزاینده ای داشته است. امروزه استفاده از بتن خود متراکم در سازه های با میلگرد گذاری پرازدحام می تواند راه حل مناسبی برای رفع مشکلات ناشی از تراکم مکانیکی باشد. برای جلوگیری از جداشدگی و آب انداختگی بتن خود متراکم می توان از پرکننده ها یا افزودنی های نگهدارنده ویسکوزیته استفاده کرد. در این مطالعه تاثیر استفاده از درصدهای مختلف زئولیت، متاکائولن و میکروسیلیس بر کارایی و خواص سخت شده بتن خود متراکم مورد بررسی قرار گرفته است. برای این کار از 31 طرح اختلاط استفاده شده است. کارایی بتن خود متراکم با آزمایش های جریان اسلامپ، قیف V و جعبه L، و نیز مشخصات سخت شده آن با مقاومت فشاری آزمایش شده است. نتایج آزمایش ها نشان می دهد که استفاده از زئولیت، میکروسیلیس و متاکائولن در بتن خودمتراکم در کنار استفاده از روان کننده مناسب، مشکلات ناپایداری از قبیل انسداد، جداشدگی و آب انداختگی را کاهش می دهد. افزایش لزجت مخلوط ها در درصدهای بالای مصرف در کنار قابلیت عبور و قابلیت جریان در محدوده های قابل قبول توصیه شده است. مقاومت فشاری اکثر بتن ها نیز نسبت به طرح شاهد افزایش می یابد.