تغییرات آنزیم های آسیب عضله متعاقب تمرین توان بر، هوازی و بی هوازی دردانشجویان پسرفعال دارای اضافه وزن

ازآنجاکه شدت و مدت تمرین ازعوامل اثرگذار بر آسیب هاو سازگاری ها می باشد، این پژوهش تغییرات برخی شاخص های آسیب عضله پسران فعال دارای اضافه وزن متعاقب تمرین توان برهوازی و بی هوازی را بررسی کرد.
روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، 22 دانشجوی پسر دارای اضافه وزن، به طور تصادفی به دو گروه تجربی (12n=) و کنترل (10n=) تقسیم شدند. افراد مورد مطالعه ابتدا آزمون هوازی آستراند (شامل دویدن بر روی نوار گردان با سرعت 5 تا 8 مایل درساعت با شیب صفرو به مدت 3دقیقه وبعد از3دقیقه هر2دقیقه افزایش شیب به میزان 2/5%، با سرعت ثابت و تارسیدن به حد توان بری) و یک هفته بعدآزمون بی هوازیRast (شامل 6 تکرار دوی سریع در مسافت 35متر و با حداکثر شدت، با فاصله استراحت 10 ثانیه در بین هر تکرار) را انجام دادند. گروه کنترل نیز بدون مداخله به فعالیت های روزانه خود ادامه دادند. درنهایت داده ها با تحلیل کواریانس و T-وابسته در سطح معنی داری 0/05≥α تجزیه و تحلیل شد.
نتایج حاکی از آن بودکه مقادیر LDH(0/9±17/19)، AST (5/61±140)، ) CPK 7/65±147/5( با انجام یک جلسه فعالیت ورزشی هوازی و بی هوازی در پیش آزمون- پس آزمون گروه تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد. مقدار CPK و LDH بین دو گروه تجربی و کنترل بر اثر فعالیت ورزشی هوازی به ترتیب (0/005P=)( 0/01P=) و بی هوازی به ترتیب(0/004P=)(0/006P=) معنی دار بود؛ ولی مقادیر ASTبین دو گروه با وجود افزایش، با انجام یک جلسه فعالیت ورزشی هوازی و بی هوازی معنی دار نبود (0/7P=)(0/1P=).
معلوم شد که آسیب عضلانی در فعالیت توان بر هوازی کمتر از فعالیت توان بر بی هوازی است؛ بنابراین شاید بهتر باشد در افراد دارای اضافه وزن، فعالیت توان بر هوازی و بی هوازی با فواصل استراحتی مناسب اجرا شود.