ساخت و شناسایی نانوکامپوزیت دکسترین- پیوند- پلی پیرول- گرافن اکسید برای حذف موثر (II) Pb و رنگینه آبی متیلن از محلول های آبی

در پژوهش حاضر، نانوکامپوزیت دکسترین-پیوند-پلی پیرول-گرافن اکسید (PDGP@GO) با استفاده از (1) پلیمرشدن درجا و (2) مخلوط کردن مستقیم پلیمر دکسترین-پیوند- پلی پیرول و نانوذرات گرافن اکسید در محلول سنتز شد. نانوکامپوزیت های تهیه شده با روش طیف سنجی زیرقرمز تبدیل فوریه (FTIR) شناسایی شدند. شکل شناسی سطح و ساختار نانوکامپوزیت ها با روش های پراش پرتو X و میکروسکوپی های الکترونی پویشی (SEM) و نیروی اتمی (AFM) بررسی شدند. قابلیت حذف یون فلزی (II)Pb و رنگینه آبی متیلن با استفاده از نانوکامپوزیت های سنتز شده بررسی شد. اثر pH، مقدار جاذب، زمان تماس و غلظت آلاینده بر مقدار جذب فلزی (II)Pb و رنگینه متیلن آبی مطالعه شد. از طرف دیگر، درصد حذف یون فلزی (II)Pb به وسیله نانوکامپوزیت (2) (%96) بیشتر از نانوکامپوزیت (1) (%88) بود. همچنین، شرایط بهینه برای حذف موثر رنگینه آبی متیلن با نانوکامپوزیت (1) (94%) و نانوکامپوزیت (2) (98%) در pH برابر 8، مقدار 100mg جاذب نانوکامپوزیتی، زمان 60min تماس و غلظت 80mg/L رنگینه آبی متیلن انجام شد. مدل های هم دمای Langmuir و Freundlich، سینتیک شبه مرتبه اول و شبه مرتبه دوم و ترمودینامیکی به منظور تعیین سازوکار جذب یون فلزی (II)Pb و رنگینه آبی متیلن روی نانوکامپوزیت (2) ارزیابی شد. نتایج نشان داد، هم دمای Langmuir، سینتیک شبه مرتبه اول و جذب خودبه خودی مدل مناسبی برای جذب یون فلزی (II)Pb روی نانو کامپوزیت (2) هستند، در حالی که مدل های هم دمای Freundlich، سینتیک شبه مرتبه دوم و جذب خودبه خودی مدل مناسبی برای حذف رنگینه آبی متیلن هستند.