بهای تمام شده یا ارزش منصفانه تسهیلات، کدام یک بر زیان اعتباری شبکه بانکی ایران موثرتر است؟

استانداردهای بین المللی حسابداری مبتنی بر استاندارد شماره 13 (اندازه گیری ارزش منصفانه) و شماره 9 (برآورد ذخیره زیان اعتباری) به نهادهای مالی اجازه داده است تا دارایی و بدهی مالی خود را در صورت های مالی بر اساس ارزش منصفانه تهیه نمایند. در بانک ها، تسهیلات بانکی یکی از اقلام دارایی مالی و قابل گزارش به ارزش منصفانه است. افشا و گزارش بهای تمام شده یا ارزش منصفانه تسهیلات بانکی به عنوان بخشی از دارایی های مالی بانک ها و اثر هر رویکرد بر ریسک و زیان اعتباری بانک ها، جزو موضوعات قابل توجهی است که همواره مورد بحث و تحقیق بوده است و از سال 1990 که اولین استانداردها در این حوزه منتشر گردید، مورد توجه محققین دانشگاهی و بازار اعتباری بوده است. نتایج تحقیقات در این حوزه نظرات موافق و مخالفی را در ارتباط با به کارگیری ارزش منصفانه تسهیلات با خود به همراه داشته است. در این مقاله با استفاده از داده های بهای تمام شده مندرج در صورت های مالی و برآورد ارزش منصفانه تسهیلات 23 بانک ایرانی از سال 1386 تا 1394، به بررسی اثر ارزش منصفانه و بهای تمام شده تاریخی بر زیان اعتباری بانک ها پرداخته ایم. برای برآورد ارزش منصفانه تسهیلات بانکی از مدل تنزیل جریانات نقدی که توسط فدرال رزرو آمریکا ارائه شده است، استفاده گردید. نتایج این بررسی نشان می دهد در شبکه بانکی ایران، بهای تمام شده تسهیلات در مقایسه با ارزش منصفانه، زیان اعتباری بانک را بهتر پیش بینی می نماید.