اثربخشی آموزش خویشتن داری جنسی بر رضایت از زندگی و شادکامی در دانشجویان پسر

غریزه جنسی از مهم ترین ابعاد وجودی انسان است و شخصیت فردی افراد، عمدتا تحت تاثیر همین غریزه شکل می گیرد. بر مبنای غریزه جنسی است که نسل بشر حفظ شده و افراد پیوند نسبی و خویشاوندی پیدا می کنند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش خویشتن داری جنسی بر رضایت از زندگی و شادکامی در دانشجویان پسر انجام گرفت.
این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون– پس آزمون با گروه کنترل در سال تحصیلی 93-92 انجام شد. جامعهآماری کلیه دانشجویان پسر دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبایی بودند که با نمونه گیری داوطلبانه 30 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل تخصیص یافتند و گروه آزمایش براساس برنامه آموزشی خویشتن داری جنسی 8 جلسه 90 دقیقه ای آموزش دیدند. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه خویشتن داری جنسی با پایایی 93/0 و روایی 63/0، پرسشنامه رضایت از زندگی داینر با پایایی 87/0 و روایی 82/0 و پرسشنامه شادکامی آکسفورد با پایایی 90/0 استفاده گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها آزمون های تحلیل کوواریانس و کولموگروف اسمیرنف به کار گرفته شد. از نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 نیز برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شده است. همچنین سطح معنی داری (05/0 < P) در نظر گرفته شد.
نتایج مطالعه نشان می دهد میانگین نمرات شادکامی در طول زمان به طور معنی داری تغییر کرده است (001/0 > P) و تآثیر مداخله بر رضایت از زناشویی نیز معنی دار شده است (001/0 > P). به عبارتی میانگین نمرات شادکامی و رضایت از زناشویی در گروه آزمایش پس از آموزش بالاتر از گروه کنترل بود.
با توجه به نتایج به دست آمده، توصیه می شود مشاوران و روان درمانگران برای ارتقای رضایت از زندگی و شادکامی مراجعه کنندگان از آموزش خویشتن داری جنسی استفاده کنند. که آموزش خویشتن داری جنسی می تواند در افزایش میانگین نمرات رضایت از زندگی و شادکامی دانشجویان موثر باشد.