اثربخشی برنامه آموزش شادکامی مبتنی بر نظریه شناختی - رفتاری فوردایس بر کیفیت زندگی و توانایی تحمل آشفتگی زنان مبتلا به معلولیت جسمی - حرکتی

معلولیت دارای ابعاد جسمانی و روان شناختی است و همانطور که سلامت جسمی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد، سازگاری روانی- اجتماعی و سلامت روانی او را نیز متاثر می سازد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش شادکامی به شیوه شناختی- رفتاری فوردایس بر کیفیت زندگی و تحمل آشفتگی زنان با معلولیت جسمی- حرکتی بود.
پژوهش حاضر آزمایشی از نوع نیمه تجربی است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه زنان معلول جسمی- حرکتی انجمن معلولین جسمی- حرکتی شهرستان اردبیل بودند که از بین آنها 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. بعد از اجرای پیش آزمون بر روی هر دو گروه، مداخله آزمایشی در طی 8 جلسه 90 دقیقه ای به صورت یک جلسه در هر هفته به اجرا در آمد و پس از اتمام برنامه درمانی، پس آزمون اجرا گردید. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و مقیاس تحمل آشفتگی سیمون و گاهر استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده های تحقیق حاضر از تحلیل کوواریانس استفاده گردید.
نتایج نشان داد که پس از آموزش شادکامی در میانگین نمرات کیفیت زندگی و تحمل آشفتگی گروه های مداخله نسبت به گروه شاهد تفاوت معناداری وجود دارد. به طوری که نمرات کیفیت زندگی و تحمل پریشانی گروه مداخله پس از آموزش شادکامی به شیوه شناختی-رفتاری فوردایس به صورت معناداری افزایش یافت (01/0 > P).
با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که استفاده از آموزش شادکامی به شیوه شناختی- رفتاری فوردایس، می تواند موجب بهبود کیفیت زندگی و تحمل پریشانی معلولین جسمی- حرکتی شود.