مقایسه تاثیر تحریک دهانی بکمن بر غان و غون کانونی نوزادان نارس دختر و پسر

غان وغون کانونی، مرحله ای مهم در رشد پیش گفتاری نوزادان است. محققان نشان داده اند نوزادان نارس در غان وغون کانونی و رشد گفتار و زبان در آینده تاخیر دارند. تحریک دهانی بکمن، یک رویکرد حسی-دهانی غیرگفتاری است. از جمله عوامل خطرساز در تاخیر و آسیب زبانی نوزادان نارس، جنسیت می باشد. در مطالعه حاضر تاثیر تحریک دهانی بکمن بر غان وغون نازادان نارس دختر و پسر بعد از گذشت 6 ماه مورد مقایسه قرار می گیرد.

مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است و جامعه ی مورد مطالعه نوزادان نارس با سن حاملگی 28-34 هفته، بستری در واحد مراقبت های ویژ ه ی نوزادان نارس بیمارستان های امام رضا (ع) و 17 شهریور مشهد می باشند. بعد از اعمال معیار ورود و خروج، نوزادان به صورت تصادفی به دو گروه تحریک دهانی بکمن و گروه کنترل تقسیم شدند (در هر گروه 13 نوزاد نارس). آزمودنی ها از لحاظ تاثیر تحریک حسی و جنسیت بر غان وغون کانونی مورد مقایسه و بررسی قرار گرفتند.

در بررسی ارتباط بین تحریک دهانی و غان وغون به تفکیک جنسیت دیده شد که در دخترها، میزان غان وغون بیشتر از پسرها است.
نتیج ه گیری: به نظر می رسد تحریک حسی بکمن بر غان وغون کانونی نوزادان نارس دختر اثر بیشتری دارد.