تشنج در پی سکته مغزی و عوامل خطرزای آن

تشنج یکی از پیامدهای سکته مغزی استکه به صورت زودرس و دیررس رخ می دهد و در صورتی که به هیپوکسی مغزی بیانجامد وضعیت بیماران سکته مغزی را بدتر می کند. تعیین فراوانی و عوامل خطرزای آن به پیش بینی بروز و رعایت احتیاط لازم در بیماران سکته مغزی کمک می کند.
تعیین شیوع و عوامل خطرزای تشنج متعاقب سکته مغزی.
این مطالعه مقطعی_ مقایسه ای بر 1256 بیمار که با تشخیص سکته مغزی در بخش مغز و اعصاب بیمارستان پورسینای رشت بستری شده بودند، انجام شد. گرد آوری داده ها با چک لیست طراحی شده و از پرونده های بیماران یا در تماس تلفنی با خانواده بیمار، یا در صورت نیاز مراجعه حضوری به درمانگاه های نورولوژی دانشگاه علوم پزشکی گیلان انجام شد.آنالیز داده ها باآزمون های tمستقل و مجذور کای و الگو رگرسیون لجستیکی در نرم افزار SPSS نسخه 21 انجام شد. سطح معنی داری آزمون ها در این مطالعه 5/0>p در نظرگرفته شد.
از بیماران مورد بررسی، 46 بیمار (29/3%) با میانگین سنی 11 ±8/62 سالگی دچار به تشنج بودند.6/69% دچار تشنج زودرس و 4/30% دچار تشنج دیررس بودند. آمبولی مغزی (032/0=p)، پیشینه سکته مغزی(008/0=p)و سابقه فامیلی سکته مغزی (016/0=p سکته مغزی به عنوان پیش بینی کننده های مرتبط با تشنج پس از سکته مغزی تلقی شدند.
شیوع تشنج به دنبال سکته مغزی کمابیش اندکاست. آمبولی مغزی، سابقه سکته مغزی و سابقه فامیلی سکته مغزی پیش بینی کننده های مرتبط با تشنج پس از سکته مغزی هستند.