میزان موفقیت احیای قلبی-ریوی و ارتباط آن با شیفت کاری پرسنل در اورژانس و بخش ها

مقدمه عملیات احیای قلبی-ریوی[1] مداخله ای فوری درجلوگیری از مرگ یا به تعویق انداختن آن در فردی است که به طور ناگهانی دچار ایست قلبی-ریوی شده است. حاضر مطالعه به منظور بررسی میزان موفقیت احیای قلبی-ریوی و ارتباط آن با شیفت کاری پرسنل در اورژانس و بخش ها انجام شد.
روش کار در این مطالعه تحلیلی-مقطعی از مهر تا اسفند 1395 تعداد 199 نفر از بیمارانی که در اورژانس و بخش ها ی بیمارستان های علی بن ابیطالب(ع) و خاتم الانبیاء(ص) زاهدان دچار ایست قلبی-ریوی شدند و تحت احیای قلبی-ریوی قرار گرفتند، به روش دردسترس مورد بررسی قرار گرفتند.سپس اطلاعات بیمار توسط چک لیست محقق ساخته و با استفاده از پرونده بالینی جمع آوری،و جهت تجزیه و تحلیل وارد نرم افزار SPSS شد. آنالیز داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های کای-دو و آزمون تی انجام شد.
نتایج نتیجه 7/36% از موارد احیای قلبی-ریوی انجام شده موفقیت آمیز بود. بر اساس یافته ها میانگین سن بیماران 6/43 سال بود. همچنین 3/50% از افراد مورد مطالعه مرد بودند. 2/41% از موارد احیای قلبی-ریوی در شیفت صبح اتفاق افتاد که رابطه معنی داری با نتیجهاحیای قلبی-ریوی نداشت (72/0=p). همچنین 6/28% از کل بیماران قبل از احیای قلبی-ریوی اینتوبه بودند که 9/69% از افرادیکه احیای قلبی-ریوی ناموفق داشتند قبل از انجام احیا اینتوبه نبودند.
نتیجه گیری نتایج این مطالعه نشان دادمیزان موفقیتاحیای قلبی-ریوی تاحدودی بالاتر از سایر مطالعات انجام شده در ایران می باشد؛ باوجود اینکه انتظار می رفت وضعیت اینتوبیشن بیمار پیش از احیای قلبی-ریوی و فاصله زمانی ایست قلبی-ریوی تا شروع احیای قلبی-ریوی نقش مهمی در نتیجه ی احیای قلبی-ریوی داشته باشند اما رابطه معنی داری بین آنها مشاهده نشد که احتمال می رود به علت عدم ثبت دقیق اطلاعات موجود در پرونده ها باشد؛پیشنهاد می شود مسئولین ذیربط به منظور ثبت دقیق اطلاعات توسط پرسنل محترم بیمارستان ها برای استفاده در پژوهش های بعدی، تدابیر لازم را بیاندیشند.