خودمیان بینی نویسنده با راوی/ هستی

بررسی ادبیات کودک و نوجوان برخلاف ظاهر ساده و قصه وار آن که عموما از روالی خطی برخوردار است، به دقت نظر و تاملی وسیع نیاز دارد. شاید اگر جوجه اردک زشت اثر هانس کریستین اندرسن مورد نگاه ناقدانه قرار نمی گرفت، همچون بسیاری دیگر از آثار داستانی، به اثری مرده تبدیل می شد. اگرچه از عوامل پایه ای زنده ماندن یک اثر، تنها خود آن اثر است، اما نمی توان عرصه نقد و اثرات جان بخش یا کشنده آن را نادیده گرفت.
رمان هستی اثر فرهاد حسن زاده ازجمله آثاری است که نگاه ناقدین بی شماری را برانگیخته است. پرداخت عمیق پرسوناژ، زاویه دید و لحن داستان، جذبه فوق العاده ای به ماهیت اثر بخشیده است، آن گونه که مخاطب با شروع مطالعه آن حتی لحظه ای قادر به کنارنهادن آن نیست. علی رغم وجود بحران های بی شمار، نحوه شیرین روایت، داستان را به اثری دلچسب تبدیل کرده است. هستی جزو ادبیات خلاقه ای به شمار می رود که به صورت بالنده و پیش رونده ای در سطح تالیف بر ادبیات ایستا و واپس گرا غلبه دارد. حسن زاده، رمان هستی را براساس برخی تجربیات و واقعیات اجتماعی و تمرکز بر شخصیت نوجوان اثر با چاشنی متعدد طنز و خنده نوشته است. هستی، ماهیتی دفاع مقدسی دارد. جنگ با بار معنایی سرد، خشن، تخریبی و منفی که در ذات خود دارد قاعدتا باید در ذهن و ذائقه مخاطبان کودک و نوجوان، اثری نامطلوب بگذارد، مگر آن که نویسنده و آفرینش گر، با به کارگیری چاشنی های اثربخش، شیرینی و تلخی، جنگ را خواندنی، جذاب و ماندگار کند.
متنی که در ادامه می خوانید با نگاهی نیمه تحلیلی، به بررسی داستان هستی می پردازد. امید است این نگاه، انگیزه نویسنده را در راستای خلق آثار جدیدتر دوچندان کند و شاهد آفرینش های ادبی بیشتری از این نویسنده خلاق باشیم.