ملامتیان و بازتاب اندیشه های آنان در غزلیات عطار و مولانا

لامتیه، فرقهای از خراسان و به خصوص از مردم نیشابور بودند؛ ملامتی به دنبال این تفکر است که عبادت، پارسایی، زهد و علم و حال خود را پوشیده نگاه دارد، چه ایشان عبادات خود را سری بین خود و خدا میداند و لذا آگاهی دیگران بر اعمال خود را نمیپذیرند؛ از مبلغان و مروجان این فرقه میتوان حمدون قصار را نام برد؛ این جریان در واقع نهضتی بود علیه مقدسمآبی برخی از صوفیان که زهد را به آفت ریا و تزویر آلوده بودند. تعلیمات این مکتب ملامتیه یا فرقه افراطی آن، قلندریه در نهایت وارد شهرت یافتند؛ » قلندریات « ادبیات شد و اشعاری را پدید آورد که به قلندریات، به اشعاری گفته می شود که اساس آن تخریب ظاهر است و شاعر در آن از اموری سخن میگوید که میتواند مایه بدنامی شود، مانند: رفتن به میخانه، ادعای کفر، انجام محرمات، عشق به ترسا، رندی و لاابالیگری و...؛ غزلیات عطار و مولوی از مهمترین اشعار عارفانه و قلندرانهای هستند که سنایی بنیانگذار آن بود؛ این مقاله بر آن است که به تحلیل چگونگی پیدایش مکتب ملامتیه و عقاید آنان و نفوذ این افکار در ادبیات گذشته بپردازد و سپس، محورهای فکری این فرقه را در غزلیات عطار و مولانا دسته بندی و بررسی نماید.