ارزشیابی املاک و قیمت گذاری منطقه ای

نظریه ارزشیابی املاک در اواخر قرن نوزدهم میلادی شکل گرفت. آلفرد مارشال (1824-1924) نظریه نیوکلاسیک ترکیبی ارزش را مطرح نموده و بسیاری از مفاهیمی که امروزه در روش‌های ارزشیابی املاک مورد استفاده قرار می گیرد را ابداع کرد. بخشی از این مفاهیم بر تخمین ارزش املاک با استفاده از روش تنزیل درآمدهای آتی املاک و با در نظر گرفتن اثر استهلاک بر بازدهی ساختمان و همچنین اثر کاربری‌های مختلف بر ارزش آن، استوار بود. وی به دلیل ارایه سه رویکرد برای ارزشیابی املاک، جایگاهی خاصی را در توسعه این نظریه دارد: 1. مقایسه بازار، 2. هزینه جایگزینی، 3. تبدیل کردن درآمدهای آتی به سرمایه.
بعد از مارشال، افرادی چون ایروینگ فیشر، ریچارد تی الی، ارنست مکین لی فیشر، آرتور جی مرتزک، و فردریک باب کوک در زمینه تحول نظریه‌های مربوط به ارزشیابی املاک نقش بسزایی دارند. مرتزک به طور مشخص اقتصاد زمین را تعادلی میان هزینه‌های بلند مدت و ارزش فعلی درآمد آتی با فرض برقراری «رقابت کامل و تعادل اقتصادی» می‌داند و می‌گوید در چنین شرایطی است که نظریه‌های ارزشیابی کاربرد عملی خواهند داشت. در حال حاضر، روش‌های متعددی برای برآورد ارزش زمین وجود دارد که اکثرا مبتنی بر سه روش فروش‌های مقایسه‌ای، تنزیل درآمدهای آتی و هزینه است که برای ارزشیابی املاک مورد استفاده قرار می‌گیرند.