بررسی تحمل به تنش شوری در چهار هیبرید ذرت (Zea mays L.) در مرحله گیاهچه ای

تنش شوری یکی از مهم ترین تنش های محیطی است که بسیاری از فرآیند های رشدی، تغذیه ای، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گیاهان را تحت تاثیر قرار می دهد. این آزمایش بصورت فاکتوریل با طرح کاملا تصادفی در شرایط آزمایشگاهی و با چهار تکرار اجرا شد. فاکتور اول چهار هیبرید ذرت (سینگل کراس Simon، سینگل کراس 640، سینگل کراس 704 و سینگل کراس 740) و فاکتور دوم سطوح تنش سدیم کلراید (صفر، 100 و 200 میلی مولار) بودند. تنش شوری باعث کاهش معنی دار وزن خشک و طول گیاهچه های ذرت شد. سینگل کراس 704 و سینگل کراس Simon نسبت به سینگل کراس 640 و سینگل کراس 740 کمتر تحت تاثیر تنش شوری قرار گرفتند. تنش شوری غلظت کلروفیل a، کلروفیل b و کلروفیل کل را نسبت به شاهد کاهش داد. غلظت کارتنوئید و آنتوسیانین تحت سطوح مختلف شوری پاسخ متفاوتی نشان دادند. میزان محتوای نسبی آب برگ (RWC) در اثر تنش شوری کاهش معنی داری نشان داد ولی در بین هیبریدها تفاوت معنی داری مشاهده نگردید. تجمع کاتیون پتاسیم (K+) در گیاهچه های هیبرید ذرت تحت تنش شوری افزایش یافت. به نظر می رسد که در ذرت تجمع K+ به صورت پاسخ به تجمع سدیم (Na+) باشد، زیرا هیبریدهایی که Na+ بیشتر در سلول های خود تجمع داده بودند، حاوی مقدار بیشتری K+ بودند. میزان پرولین و گلایسین بتائین تجمع یافته در اثر تنش شوری در گیاهچه های هیبرید ذرت افزایش یافت. از بین هیبریدهای مورد مطالعه، گیاهچه های سینگل کراس 704 و سینگل کراس Simon تا حدودی متحمل به شوری بودند.