شناسایی برخی عوامل فردی و اجتماعی مرتبط با فواصل زمانی عود در مبتلایان به اختلال دوقطبی: تحلیل بیزی مدل زمان شکست شتابیده لگ نرمال چوله

اختلال دو قطبی بیماری شدید، مزمن، چندوجهی و اغلب برگشت پذیر است که می تواند منجر به اختلالات شدید در عمل کرد فرد مبتلا شود. هدف این مطالعه، تعیین برخی از عوامل مرتبط با فواصل زمانی بین عود در مبتلایان به اختلال دو قطبی نوع یک است.
در این مطالعه گذشته نگر اطلاعات 606 فرد مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک بیمارستان ابن سینا مشهد جمع آوری گردید و در این مطالعه بخشی از اطلاعات فوق شامل 329 فرد مبتلا که حداقل یک بار عود داشته اند تحلیل شد. این مبتلایان از آغاز سال 1387 تا پایان سال 1388 به علت اختلال دو قطبی بستری و تا پایان سال 1392 پیگیری شدند. زمان سپری شده بعد از هر ترخیص تا بستری مجدد به علت عود اختلال دوقطبی به عنوان زمان بقا در نظر گرفته شد. برای شناسایی عوامل موثر بر زمان های بقا، مدل زمان شکست شتابیده لگ نرمال چوله برازش یافت. برآورد پارامترها تحت رویکرد بیزی و بر اساس الگوریتم مونت کارلوی زنجیر مارکوفی و به کمک نرم افزار OpenBUGS به دست آمد.
برآورد میانگین و میانه فاصله زمانی از ترخیص تا بستری مجدد به ترتیب برابر با 6/25 و 15 ماه به دست آمد. متغیرهای سن، سابقه خانوادگی، مصرف مواد مخدر و جنس ارتباط معنی داری با زمان های بازگشتی عود داشتند به گونه ای که مبتلایان مرد، مبتلایان با سن پایین تر، مصرف کننده مواد مخدر و دارای سابقه خانوادگی، عود بیماری را زودتر تجربه نمودند. هم چنین با وجود متغیرهای مذکور در مدل، متغیرهای استرس و تحصیلات ارتباطی با زمان های بازگشتی عود اختلال نداشتند.
با توجه به این که فاصله زمانی از ترخیص تا عود اختلال دوقطبی نوع یک در مردان، مبتلایان جوان، دارندگان سابقه خانوادگی مثبت و مصرف کننده مواد مخدر پایین می باشد لذا شناسایی راه کارهایی به منظور پیشگیری از عود یا تاخیر اختلال در این گروه ها توصیه می شود.