ارزیابی برنامه ملی مبارزه با شاربن در جمعیت دامی ایران

شاربن به علت وسعت پراکندگی، خسارات اقتصادی فراوان و مخاطره ای که برای بهداشت عمومی دارد، یکی از مهم ترین بیماری های مشترک محسوب می شود.
هدف از این مطالعه، ارزیابی برنامه مبارزه با شاربن در جمعیت دامی در ایران با تاکید از سال 1368 تا سال 1393 است.
در مطالعه حاضر، اطلاعات مربوط به مبارزه با شاربن، از ابتدا تا سال 1393 مورد بحث قرار گرفته است. داده ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون جهت بررسی تاثیر مایه کوبی بر میزان تلفات و تعداد کانون های وقوع بیماری، مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
از سال 1304 مایه کوبی دام ها علیه شاربن در ایران آغاز شد. در خلال سال های 1393-1368حجم مایه کوبی در جمعیت گاو برابر با 78621001 و در جمعیت گوسفند و بز برابر با 1357680466 بود. در طی این سال ها تعداد 452 کانون بیماری در جمعیت گاو و 761 کانون در جمعیت گوسفند و بز رخ داد، هم چنین، تعداد 666 راس گاو و 5775 راس گوسفند و بز در اثر ابتلا به شاربن تلف شدند. بین تعداد کانون های بیماری و مایه کوبی و همینطور بین میزان تلفات و مایه کوبی، رابطه آماری معنی داری وجود نداشت.
نتیجه گیری نهایی: مایه کوبی بدون هدف و عدم برنامه ریزی بر اساس اصول اپیدمیولوژیکی، عملا قادر به قطع وقوع بیماری نمی باشد، لذا برای پیشگیری از رویداد بیماری، مایه کوبی هدفمند باید توام با کنترل و مراقبت باشد. جهت تحقق این امر لازم است به مواردی چون آموزش، تشخیص صحیح، اجرای راهکار های کنترلی و گزارش دهی، اهمیت بیشتری داده شود.