بررسی میزان بیان ژن های کدکننده ژلاتینازها در بیماران مبتلا به آندومتریوز

آندومتریوز یکی از بیماری های تهاجمی اما خوش خیم زنان است که به صورت حضور غدد و استرومای آندومتریال در خارج از حفره ی رحم شکل می گیرد. برای چسبیدن، تهاجم و گسترش قطعات آندومتریال، باید تغییر وضع وسیعی در لایه مزوتلیال صفاقی وجود داشته باشد، که همانند قاعدگی نرمال، این تغییر وضع نیازمند فعال شدن ماتریکس متالوپروتئینازها (MMPs) است. ماتریکس متالوپروتئینازها خانواده ای از اندوپپتیدازهای وابسته به روی هستند که نقش مهمی در تخریب و تغییر ماتریکس خارج سلولی (ECM) دارند. این طور پیشنهاد شده است که شاید افزایش در میزان بیان MMP-2 و MMP-9 (ژلاتینازها)، بافت آندومتری را قادر سازند تا ECM صفاقی و بافت پیوندی زیرین آن را هضم کرده و باعث ایجاد قدرت چسبندگی و تهاجم در بافت آندومتری برای ایجاد بیماری آندومتریوز گردد.
برای این منظور، میزان بیان MMP-2 و MMP-9 در بافت های اکتوپیک و یوتوپیک مربوط به 20 فرد مبتلا به بیماری آندومتریوز که در پژوهشگاه رویان تحت عمل لاپاروسکوپی قرار گرفته بودند و 20 عدد بافت آندومتر مربوط به افراد کنترل انجام شد. cDNA از RNA های استخراج شده سنتز گردید و با فن Real time-PCR میزان بیان MMP-2 و MMP-9 سنجیده شد.
در مطالعه حاضر، افزایش بیان ژن کد کننده MMP-2 در بافت های اکتوپیک و یوتوپیک نسبت به افراد کنترل مشاهده گردید، که بررسی های آماری انجام شده، تفاوت معنی داری را در بین گروه ها نشان نداد (05/0

بحث و نتیجه گیری

افزایش بیان در MMP-2 و MMP-9 در بافت اکتوپیک بیماران مبتلا به آندومتریوز می تواند باعث افزایش قدرت چسبندگی، تهاجم و آنژیوژنز در بافت های موردنظر شده و باعث عود و تشدید بیماری آندومتریوز گردد.