خودآگاهی سازمانی و شاخص اثربخشی کل سازمان

در فضای کسب و کار و اقتصاد دانش محرک امروز مفاهیمی چون سازمان های دانش بنیان، دانش محور و دانش محرک جایگاهی خاص دارند. یکی از نیازهای اساسی چنین سازمان هایی آن است که بدانند حداکثر کاری که سازمان می تواند انجام دهد چقدر است؟ و در یک موقعیت مشخص، چه حالتی می تواند کاردهی یک سازمان را به حداکثر مقدار خود برساند تا با استفاده از این آگاهی بتوانند در تغییر و واکنش به تغییرات محیطی موفق باشند. برای رسیدن به این هدف ها، نه تنها خودآگاهی فردی بلکه خودآگاهی سازمانی و روش های رسیدن به خودآگاهی سازمانی می تواند بسیار سودمند باشد و ابزارهائی را در اختیار مدیران سازمان های دانش محرک قرار دهد که به موفقیت آن ها در فضای کسب و کار امروز جهانی کمک کند. این خودآگاهی می تواند در قالب داشبورد مدیریتی نیز نمایش داده شود. در این مقاله تلاش شده است ضمن تشریح مفهوم خودآگاهی سازمانی و مفاهیم مرتبط با آن، مهم ترین روش های ارزیابی اثربخشی و کارآیی سازمانی به عنوان ابزارهایی برای رسیدن به خودآگاهی سازمانی معرفی شوند. در این راستا الگوئی برای رسیدن به خودآگاهی سازمانی موسوم به شاخص کل اثربخشی سازمانی معرفی می گردد که با استفاده از آن می توان ضمن تشخیص موقعیت، مسیر حرکت سازمان بر مبنای آگاهی را نیز تصحیح کرد و با پایش مستمر و آگاهانه اقدامات طراحی شده و اقدامات انجام شده، نقاط قوت و ضعف سازمانی را تشخیص و با تکیه برخودآگاهی سازمانی، مزیت های رقابتی سازمان را توسعه داد.