فطری بودن زبان قرآن از منظر آیت الله جوادی آملی و مقایسه آن با دیگر نظریات

از دیرباز این پرسش بین مفسران و متکلمان مطرح بوده که خداوند در قرآن با بندگان خود از چه سبک و شیوه گفتمانی استفاده کرده است. زبان فطرت، از جمله نظریات مهم در این مسئله است که از سوی مفسر معاصر، آیت الله جوادی آملی (حفظه الله ) مطرح شده است. بدین صورت که اگر قرآن‏کریم به مکان و زمان ویژه‏ای اختصاص ندارد، لاجرم باید از زبان گسترده‏ای بهره جوید که همیشگی، جهانی و همگانی باشد و نسبت به احوال و اطوار و اوضاع مختلف فراگیر باشد. به بیان اصطلاحی می‏بایست دارای سه ویژگی دوام، کلیت و اطلاق باشد و چنین زبانی، زبان فطرت است که نه متعدد می‏شود و نه تحول می‏پذیرد. در این مقاله تلاش شده تا با آوردن تعریف و بیان ویژگی های زبان فطرت و نیز بررسی ادله و شواهد آن، ابعاد گوناگون این نظریه و نیز وجه امتیاز آن با دیگر دیدگاه ها که در مسئله زبان قرآن مطرح شده است، مشخص گردد.