سیمای توسعه در استان لرستان در سال 1392

هدف مقاله حاضر توصیف سیمای توسعه در استان لرستان است. ادبیات نظری تحقیق شامل دیدگاه های نوسازی و وابستگی می باشد. پس از واکاوی دیدگاه های مذکور این تعریف از توسعه مناسب تشخیص داده شد: فرآیند دگرگونی های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی در عناصر، لایه ها و ساختارهای جامعه، جهت دستیابی به هدف ها و رفع نیازهای انسان و جامعه. دگرگونی های توسعه ای دو گونه اند: دگرگونی های متوازن و هماهنگ و دگرگونی های نامتوازن و ناهماهنگ. بعبارتی دیگر این بررسی در پی آن است که دریابد که سیمای توسعه در لرستان هماهنگ و موزون است یا ناموزون؟ روش تحقیق اسنادی است و برای جمع آوری داده ها از فیش استفاده شده است. واحدهای مشاهده ی اسناد دست اول و دوم موجود در معاونت برنامه ریزی استانداری لرستان، مرکز آمار ایران و سازمان صنعت و معدن و تجارت استان لرستان می باشند. واحد تحلیل در این بررسی شهرستان است. روش تحلیل در این تحقیق روش تحلیل تجربی، مقطعی کمی است. برای تعیین درجه ی توسعه یافتگی شهرستان ها و رتبه بندی آنها از تکنیک تاکسونومی عددی استفاده شده است. بر اساس یافته های این بررسی مناطق شهری ده گانه ی استان لرستان در مجموع حوزه های سه گانه ی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی هیچکدام توسعه یافته محسوب نمی شوند. بر اساس مقیاس رتبه بندی در این بررسی شهرستان های مورد بررسی از حیث توسعه در سه سطح قرار دارند: متوسط رو به بالا، متوسط رو به پایین و محروم. سه شهرستان خرم آباد، بروجرد، الیگودرز و در مواردی دورود شهرستان های میان توسعه یافته ی بالای استان را تشکیل می دهند. چهار شهرستان دیگر شامل: پلدختر، ازنا، کوهدشت، دوره و سلسله در اغلب حوزه ها در سطح میان توسعه ی پایین قراردارند. شهرستان دلفان نیز در هر سه حوزه ی توسعه ی محروم محسوب می گردد. نتایج این بررسی به لحاظ نظری دیدگاه اصحاب مکتب وابستگی در مورد سیمای ناموزون توسعه در کشورهای در حال توسعه را تایید می نماید. به لحاظ تجربی در حد زیادی با نتایج تحقیقات مشابه، در جهان و ایران مشابهت دارد، در عین همسویی با نتایج تحقیقات خارجی و داخلی که در سطح ایالات و استان ها بوده اند نشان می دهد که توسعه در بین مناطق مختلف استان لرستان نیز ناموزون است.