شیوع هپاتیت C و عوامل خطر ان در بیماران همودیالیزی

ویروس هپاتیت C در سال 1989 شناسایی شد. این ویروس مسوول 90 درصد هپاتیت های متعاقب تزریق خون بوده و در 50 درصد موارد ابتلا سیر مزمن داشته که در نهایت 25 درصد موارد به سیروز یا سرطان کبد ختم می شود. بیماران همودیالیزی به دلیل تزریق خون مکرر، پیوند کلیه و استفاده از داروهای تزریقی از گروه های در معرض خطر ابتلا محسوب می شوند. این پژوهش به منظور بررسی میزان آلودگی به ویروس هپاتیت C در بیماران همودیالیزی استان گیلان انجام شد. در یک مطالعه مقطعی، کلیه بیماران همودیالیزی استان گیلان در بهار 1380 در 7 شهرستان دارای بخشهای دیالیز به تعداد 298 نفر از نظر متغیرهای سن، جنس، طول مدت دیالیز، سابقه پیوند کلیه، خالکوبی و استفاده از داروهای مخدر تزریقی مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه های خون آنها از نظر آنتی بادی ضد HCV با روش ELISA رده دوم آزمایش شده و نمونه های مثبت جهت تایید تحت آزمون Western blot قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار EPI6 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این مطالعه 8/24 درصد با فاصله اطمینان 9/19 تا 29.7 دچار آلودگی HCV بودند که این میزان از 9 درصد تا 40 درصد در مراکز مختلف متغیر بوده است. از 298 بیمار 80 نفر در آزمون ELISA مثبت بودند که در آزمون Western blot، 74نفر مورد تایید واقع شدند. بین میزان آلودگی با سن و جنس ارتباط معنی داری وجود نداشته اما ارتباط با طول مدت دیالیز و سابقه دفع پیوند کلیه معنی دار بوده است. (P=0.006) همچنین از 11 بیمار دارای سابقه پیوند کلیه، هفت نفر آلوده بودند. در مجموع شیوع بالای هپاتیت C در بیماران همودیالیزی استان گیلان در مقایسه با جمعیت سالم، احتمال انتقال بیمارستانی در بخشهای همودیالیز را مطرح می نماید. بنابراین لزوم جداسازی دستگاه های دیالیز افراد آلوده از سایرین ضروری به نظر می رسد.