رابطه سیستم های فعال سازی و بازداری رفتاری با اجتناب تجربی و تکانشگری جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

حساسیت سیستم های فعال سازی و بازداری رفتاری می تواند در تداوم اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) در جانبازان نقش داشته باشد. با توجه به اهمیت این امر، پژوهش حاضر با هدف پیش بینی تکانشگری و اجتناب تجربی جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه براساس سیستم های فعال سازی و بازداری رفتاری انجام شد.
ابزار و در این مطالعه توصیفی- همبستگی، 120 نفر از جانبازان تحت درمان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه در بیمارستان روان پزشکی ایثار اردبیل در سال 1396 با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش، مقیاس سیستم های بازداری/فعال سازی رفتاری، پرسش نامه تکانشگری (BIS-11) و پرسش نامه پذیرش و عمل (AAQ) بود. تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS 21 و توسط آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه صورت گرفت.
4/65% واریانس اجتناب تجربی و 1/79% واریانس تکانشگری جانبازان مبتلا به PTSD به وسیله سیستم های بازداری و فعال سازی رفتاری تبیین شد (0.001=p). سیستم بازداری رفتاری (0.167=β) و حساسیت به پاداش (0.066=β) به طور مستقیم و معنی دار اجتناب تجربی را پیش بینی کردند (0.001p<). همچنین حساسیت به پاداش (0.366=β) به طور مستقیم و معنی دار و بازداری رفتاری (0.132-=β) به طور معکوس و معنی دار تکانشگری جانبازان مبتلا به PTSD را پیش بینی نمودند (0.001p<).
حساسیت سیستم های بازداری و فعال سازی رفتاری باعث افزایش اجتناب تجربی و تکانشگری در جانبازان مبتلا به PTSD می شود. بنابراین با کاهش دادن فعالیت سیستم های مغزی/رفتاری می توان اجتناب تجربی، تکانشگری و نیز علایم PTSD را در جانبازان تعدیل کرد.