مقایسه اثر دکس مدتومیدین و پروپوفول در کاهش بروز میزان تهوع و استفراغ بعد از عمل در جراحی های لاپاراسکوپیک ژنیکولوژی

تهوع و استفراغ پس از عمل در 20%-30% بیماران اتفاق میافتد. تهوع و استفراغ دومین عارضه شایع گزارش شدند. ضمن اینکه تجربه بسیار ناخوشایندی برای بیمار است و بعضی آنرا بدتر از «درد» توصیف می کنند .اگر چه میتواند با عوارض نادر اما جدی از جمله آسپیراسیون محتویات معده، باز شدن بخیه، پارگی مری، آمفیزم زیر جلدی و پنوموتوراکس همراه گردد. سالانه صدها میلیون دلار هزینه PONV میشود. مداخلات فراوانی در جهت کنترل PONV انجام گرفته، به دلیل عوارض مداخلات دارویی، محدودیت هایی در کاربرد هر یک بوجود آورده است، به عنوان مثال داروی Dropridol به دلیل احتمال بروز آریتمی های قلبی در لیست Black Box Warning قرار گرفته است.
در این کار آزمایی بالینی دوسوکور تصادفی شده تعداد 80 بیمار کلاس ASA I،II که کاندید عمل جراحی انتخابی ژنیکولوژیک لاپاروسکوپیک بودند به صورت تصادفی در دو گروه پروپوفول و دکسمدتومیدین قرار گرفتند.داده ها با استفاده از پرسشنامه تهیه شده که شامل سن، جنس، وزن و سیگاری بودن و تعیین میزان و شدت استفراغ و زمان بروز تهوع و استفراغ توسط پرستار بخش ریکاوری و نیز پرستار بخش بعد از جراحی زنان تکمیل میشود.این افراد و نیز بیماران نسبت به داروی هیپنوتیک تجویز شده بی اطلاع بودند. ارزیابی شدت استفراغ به وسیله visual analogue scale که معیار 0 تا 10 میباشد در ساعات 2-0 ، 6-2 و 24-6 انجام شد. همچنین داشتن یا نداشتن تهوع نیز ثبت شد.
میزان بروز تهوع و استفراغ در گروهی که دکسمدتومیدین دریافت کرده بودند کاهش معنی داری داشت (PV=0.001).
نتایج نشان داد که دکسمدتومیدین علاوه بر اینکه میزان تهوع را کاهش داد شدت استفراغ را نیز نسبت به پروپوفول میتواند بیشتر کاهش دهد (PV=0/001).