تاثیر 8 هفته تمرین سرعتی متناوب بر میزان VEGF بافت عضله اسکلتی موش های صحرایی سالمند

یکی از عوارض فیزیولوژیکی سالمندی ضعف عملکردی سیستم مویرگی و در پی آن کاهش آنژیوژنز و فاکتور VEGF است. تمرین سرعتی اینتروال با به کارگیری بیشتر تارهای عضلانی می تواند منجر به افزایش آنژیوژنز عضله اسکلتی شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین سرعتی اینتروال بر میزان VEGF بافت عضله نعلی و EDL موش های صحرایی نر سالمند نژاد ویستار بود.

تعداد 20 سر موش صحرایی نژاد ویستار سالمند با میانگین وزن 72/43±489 (گرم) تهیه و پس از یک هفته آشناسازی با شرایط آزمایشگاهی، به طور تصادفی به دو گروه کنترل (10n=) و تمرین (10n=) تقسیم شدند. تمرین SIT شامل دویدن فزاینده و متناوب روی تردمیل بود که سه تا چهار جلسه در هفته و به مدت هشت هفته انجام شد. سپس عضله نعلی و باز کننده دراز انگشتان (EDL) استخراج شد. در پایان از روش وسترن بلات به منظور سنجش تغییرات پروتئین در بافت های عضلانی و از آزمون آماری t برای ارزیابی اطلاعات، استفاده شد.

تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از تحقیق نشان داد که تفاوت میزان VEGF گروه کنترل و تمرین در هر دو عضله تند انقباض (05/0P≤) و کند انقباض (05/0P≤) معنادار بود.

از آنجایی که میزان مویرگی شدن تار های نوع II کاهش بیشتری را نسبت به تارهای نوع I در اثر افزایش سن نشان داده اند، لذا با توجه به نتایج تحقیق حاضر استنباط می شود که احتمالا تمرین سرعتی اینتروال می تواند محرک مناسبی جهت آنژیوژنز تار های عضلانی باشد و منجر به بهبود خواص متابولیکی آن ها شود.