بررسی برخی از مولفه های ادبیات کارآگاهی در «ذکر بر دار کردن امیرحسنک وزیر»

داستان های کارآگاهی هر چند حضور قابل توجهی در ایران ندارند اما یکی از گونه های موفق ادبیات عامه پسند در دوران معاصر محسوب می شوند. هدف اصلی این مقاله واکاوی و بررسی برخی از مولفه های ادبیات کارآگاهی در داستان کارآگاهی مانند «ذکر بردار کردن امیر حسنک وزیر» در «تاریخ بیهقی» می باشد. در بررسی انجام شده مشخص می گردد که داستان بیهقی نیز مانند داستان های کارآگاهی معاصر، دارای مولفه هایی است مانند: ثنویت یا دو مجموعه ی زمانی در ساختار داستان، حضور یک کارآگاه و یک مجرم و حداقل یک قربانی، پرده برداشتن از لایه های یک معما، اهمیت شخص منفی، توجیه به شیوه ای عقلانی با ارائه ی پی رنگ منطقی، توجه عظیم به جزییات و عدم حضور وهم. در نتیجه با توجه به حضور این مولفه ها و هم چنین استفاده از برخی شگردهای ادبی، مانند: کنجکاوی و تعلیق، گفت و گو، توصیف، راوی اول شخص و گرایش به حرف زدن در قالب تک گویی بیرونی که به تدریج از عناصر مهم این گونه از داستان ها شده اند، این داستان را به عنوان نمونه ای ابتدایی از داستان های کارآگاهی مدرن تبدیل می کند.