وجه کنایی نمایش در شعر

در اینکه شعر و به طور کلی ادبیات، بیانی ضمنی و غیر صریح دارد کمتر تردیدی می توان داشت. اساسا یکی از خصائصی که ادبیات را از دیگر آثار مکتوب متمایز می کند، همین ویژگی کنایی بودن آن است. اما در باب اینکه چنین ویژگی و خصلتی حاصل چه عناصر و کدام کاربردهای زبانی و بلاغی است، تامل باید کرد.مسئله اصلی این مقاله، شناسایی و بررسی چند نمونه از شگرد «نمایش» در شعر است. نمایش یا همان کنش و واکنش، که از اجزای بنیادین ادبیات دراماتیک به حساب می آید، در شعر نیز حضوری چشمگیر دارد و حاصل کارکرد این حضور، گریز از بیان مستقیم و صریح، و گرایش به ادای معنی از رهگذر کنایه است. افزون بر این، نمایش، زمینه های ابهام و اضمار را می گستراند و اسباب تفسیر و تاویل را فراهم می آورد. در این مجال پس از طرح کلیاتی پیرامون دلالت های ضمنی نمایش و وصف، کارکرد این شگرد را در پاره هایی از داستان های شاهنامه بررسی خواهیم کرد.