بررسی نقش رسپتورهای خانواده D1 وD2 دوپامین در هسته قاعده ای-جانبی آمیگدال بر حافظه کاری و مرجع

) جایگاه مهمی در تنظیم نوروترانسمیتری حافظه کاری و مرجع است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر سیستم دوپامینرژیک ناحیه (BLA) بر حافظه کاری و مرجعبوده است.موش های صحرایی نر نژاد ویستار با استفاده از دستگاه استرئوتاکسی به صورت دوطرفه در ناحیهBLA کانول گذاری شد. پارامترهای تعداد خطاهای کاری و مرجع و زمان سپری شده در بازوهای خطاهای کاری و مرجع با استفاده ازدستگاه تست ماز شعاعی و بر اساس پروتکلDSWS مورد محاسبه قرار گرفتند. تزریق آپومورفیندر دوزهای پایین (0.005 μg/rat) و بالا (0.5 μg/rat) درون هسته BLA سبب کاهش معنی داری در تعداد خطاهای کاری و نه مرجع شد که نشان دهنده بهبود حافظهکاری است. تزریق دوز متوسط آپومورفین (0.05 μg/rat) موجب افزایش تعداد خطاهای کاری و مرجع و مدت زمان سپری شده در بازوهای مذکور شد که نشان دهنده آسیب به هر دو نوع حافظه است. تزریق کلرپرومازین (2 μg/rat) ، باعث کاهش خطای کاری و مرجع شد. اما بر مدت زمان سپری شده در بازوهای مربوطه تاثیری نداشت که دلالت بر تقویت حافظه های کاری و مرجع دارد. تزریق توامان کلرپرومازین(2 μg/rat) به همراه دوزهای مختلف آپومورفین هیچ تغییر معنی داری در تعداد خطاهای کاری و مرجع و زمان های سپری شده در مقایسه با گروه کنترل و گروه دریافت کننده کلرپرومازین(2 μg/rat) ایجاد نکرد.یافته های فوق نشان میدهد که سیستم دوپامینرژیک هسته BLA از طریق هردو نوع رسپتور خانواده D1 و D2 در تعدیل حافظه های کاری و مرجع عمل می کنند. ثانیا با توجه به سیگنالینگ کاملا متفاوت درون سلولی این دو نوع رسپتور تاثیر این سیستم در هسته BLA بر حافظه کاری و مرجع حاصل برآیند عمل کرد هردو نوع خانواده رسپتوری است.