برهمکنش قطع آبیاری، کودهای زیستی و محلول پاشی آهن بر عملکرد و برخی صفات مورفوفیزیولوژیکی جو (Hordeum vulgare L.)

به منظور بررسی اثر قطع آبیاری، کودهای زیستی و محلول پاشی آهن بر عملکرد و برخی صفات مورفوفیزیولوژیکی جو، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1395 اجرا شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل سطوح آبیاری در سه سطح (آبیاری کامل به عنوان شاهد، محدودیت ملایم آبی یا قطع آبیاری در مرحله سنبله دهی، محدودیت شدید آبی یا قطع آبیاری در مرحله آبستنی)، کودهای زیستی در چهار سطح (عدم کاربرد کود زیستی، کاربرد میکوریز، آزوسپریلیوم، استفاده توام میکوریز و آزوسپریلیوم) و محلول پاشی با نانواکسید آهن در چهار سطح (صفر، 0/3، 0/6 و 0/9 گرم در لیتر) بودند. نتایج نشان داد قطع آبیاری در مراحل سنبله دهی و آبستنی، عملکرد، اجزای عملکرد و محتوای کلروفیل را کاهش داد. بیش ترین سرعت پر شدن دانه (0/00236 گرم در روز)، حداکثر وزن دانه (0/065 گرم)، طول دوره پر شدن دانه (42/5روز)، کلروفیل a و کاروتنوئید (به ترتیب 2/52 و 0/96 میلی گرم در گرم وزن تر) در شرایط استفاده توام آزوسپریلیوم و میکوریز، محلول پاشی 0/9 گرم در لیتر نانواکسید آهن و آبیاری کامل مشاهده شد. کم ترین میزان این صفات در شرایط محدودیت شدید آبی، عدم کاربرد کود زیستی و عدم محلول پاشی به دست آمد. نتایج نشان داد قطع آبیاری در مراحل سنبله دهی و آبستنی نسبت به آبیاری کامل، عملکرد دانه را به ترتیب 22/06 و 30/11 درصد کاهش داد. استفاده هم زمان میکوریز و آزوسپریلیوم در مقایسه با عدم کاربرد آن ها 8/96 درصد و محلول پاشی با 0/9 گرم در لیتر نانواکسید آهن در مقایسه با عدم محلول پاشی4/63 درصد عملکرد دانه بیش تری داشتند. از این رو به نظر می رسد کاربرد هم زمان کودهای زیستی و نانواکسید آهن می تواند به عنوان تعدیل کننده های تنش در جو درشرایط محدودیت آبی پیشنهاد شود.