ارزیابی اثر دولوکستین بر علائم وابستگی به مورفین و تحمل به اثرات ضددردی آن در موش سوری

علی رغم اثرات ضد درد مورفین، مصرف مزمن آن باعث ایجاد تحمل و وابستگی می شود و دولوکستین می تواند میزان وابستگی و تحمل را تغییر دهد. این مطالعه با هدف بررسی اثر دولوکستین بر علائم وابستگی به مورفین و تحمل به اثرات ضددردی آن در موش سوری انجام شده است.
در مطالعه تجربی حاضر، موش های سوری نر به صورت تصادفی در 37 گروه 8 تایی قرار گرفتند. تعداد پرش و میزان مواد دفعی حیوانات، حین سندرم محرومیت از مورفین (تجویز نالوکسان)، در دو فاکتور ایجاد (دولوکستین±مورفین) و بیان (تجویز دولوکستین قبل از سندرم محرومیت) در دوز های10 ، 20 و 30 میلی گرم بر کیلوگرم دولوکستین ارزیابی شد. همچنین از جعبه باز و آزمون پرش دم، به ترتیب برای بررسی اثر دولوکستین بر فعالیت حرکتی و تحمل به اثر ضددرد مورفین استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی Dunnett استفاده شد.
دولوکستین با دوز 30 میلی گرم بر کیلوگرم، میزان پرش و فعالیت حرکتی حیوان را کاهش داد (05/0>P) و دوز 20 میلی گرم بر کیلوگرم در آزمون بیان، وابستگی تعداد پرش و میزان دفع را کاهش داد (05/0>P). تک دوز این دارو نیز در جعبه باز، فعالیت حرکتی حیوان را کاهش داد (01/0>P) و دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم، تنها بر میزان دفع در آزمون ایجاد وابستگی موثر بود (001/0>P). به علاوه دولوکستین نتوانست بر ایجاد تحمل به اثرات ضد درد مورفین اثر گذارد.
دولوکستین در آزمون بیان وابستگی، علائم سندرم محرومیت را مهار کرد، اما این دارو نتوانست تحمل به اثر ضددرد مورفین را مهار کند.