مقایسه اثر گاباپنتین و فولیک اسید در درمان سندرم پای بی قرار در بیماران همودیالیز

سندرم پای بی قرار یک اختلال حسی حرکتی شایع است که با احساس ناخوشایند در پاها به خصوص در هنگام استراحت مشخص می شود. این عارضه در بین بیماران کلیوی مرحله آخر شایع است. هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیر اسیدفولیک و مقایسه اثر آن با گاباپنتین در درمان سندرم پای بی قرار در بیماران همودیالیزی می باشد.
در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی دوسویه کور و تصادفی انجام شد ابتدا تمام بیماران همودیالیز 15-65 ساله بیمارستان شریعتی به وسیله کرایتریاهای تشخیصی که توسط گروه بین المللی سندرم پای بی قرار (IRLSSG) ارائه شده بود ازنظر سندرم پای بی قرار غربالگری شدند (35 نفر) و سپس به تصادف 30 نفر بیمار دارای این سندرم که تحت همودیالیز منظم قرار داشتند انتخاب و به صورت تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند و تحت درمان با گاباپنتین و اسیدفولیک به مدت 8 هفته قرار گرفتند. شدت سندرم در هر دو گروه توسط پرسشنامه بین المللی سندرم پای بی قرار قبل و بعد از مداخله مورد ارزیابی قرار گرفت و نهایتا اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار SPSS تجزیه وتحلیل شد.
میانگین نمره بین المللی سندرم پای بی قرار قبل و پس از مداخله در گروه گاباپنتین برابر با 8.42 ± 26.93 و 13.56 ± 17.87 و در گروه اسیدفولیک برابر با 10.91± 16.82 و 11.22 ± 10.73 گزارش شد. بنابراین آزمون تی زوجی تفاوت معناداری بین میانگین نمره IRLS قبل و پس از مصرف هر دو دارو نشان داد و میانگین نمره IRLS پس از مصرف این داروها به طور معناداری کاهش داشته است. میانگین نمره IRLS در گروه مصرف کنندگان داروی اسیدفولیک بعد از مصرف دارو به طور متوسط 8.33± 6.13 واحد کاهش داشته و در گروه مصرف کنندگان داروی گاباپنتین میانگین نمره IRLS بعد از مصرف دارو به طور متوسط 8.33 ± 9.07 واحد کاهش داشته است. بنابراین نتیجه آزمون تی مستقل تفاوت معناداری بین میانگین کاهش نمره IRLS قبل و بعد از مصرف دارو بین دو داروی گاباپنتین و اسید فولبک نشان نداد (0.05P>). درنتیجه میزان اثر دو دارو در کاهش نمره IRLS تفاوت معناداری نداشته است.
اسیدفولیک به عنوان یک داروی ارزان و کم عارضه می تواند به عنوان درمان اصلی و یا مکمل در کنار درمان های دیگر در بیماران همودیالیز مبتلا به سندرم پای بی قرار مورداستفاده قرار گیرد.