تاثیر فعالیت هوازی با شدت متوسط بر رفتار تشنجی القا شده با پنتیلن تترازول در موش های باردار

صرع، یکی از اختلالات نورولوژیکی عمده و معمول می باشد. مشاهده شده است که فعالیت بدنی می تواند یک درمان مکمل برای درمان تشنج باشد. با این وجود، بیشتر تحقیقات تجربی در ارتباط با فعالیت بدنی و صرع بر روی حیوانات نر انجام شده و نیاز است که در حیوانات ماده و به خصوص در دوران بارداری به واسطه ی عوارض نامطلوب تشنج در دوران بارداری بر موالید، تاثیرات فعالیت بدنی بر میزان تشنج بررسی شود. به همین منظور، مطالعه ی حاضر جهت بررسی تاثیر تمرین هوازی در دوران بارداری بر میزان تشنج القا شده با پنتیلن تترازول (Pentylenetetrazol یا PTZ) طراحی شد.
موش های ماده ی کیندل شده به 4 گروه شامل 1) موش های باردار تحت درمان با PTZ در روزهای 19-14 بارداری هر 48 ساعت یک بار و بدون فعالیت جسمانی در بارداری، 2) موش های باردار تحت درمان با PTZ در روزهای 19-14 بارداری و هر 48 ساعت یک بار با فعالیت هوازی با شدت متوسط از ساعت 3-1 بعدازظهر، 3) موش های غیر باردار تحت درمان با PTZ در روزهای جفت شده با گروه موش های باردار و بدون فعالیت جسمانی و 4) موش های غیر باردار تحت درمان با PTZ در روزهای جفت شده با گروه موش های باردار با فعالیت هوازی با شدت متوسط از ساعت 3-1 بعدازظهر تقسیم شدند. شدت فعالیت تشنجی به مدت 30 دقیقه پس از تزریق PTZ اندازه گیری شد.
تمرین هوازی، سبب کاهش شدت تشنج در موش های ماده می شود و تفاوتی میان شدت تشنج در موش های ماده ی باردار و غیر باردار مشاهده نشد.