طراحی مدل ارتباطی نیروی کار عاطفی در مربیان تیم های ورزشی دانشگاه های تهران

هدف این پژوهش، طراحی مدل ارتباطی نیروی کار عاطفی در مربیان تیم های ورزشی دانشگاه های تهران بود. روش پژوهش، توصیفی- همبستگی بود. تمامی مربیان تیم‏های‏‏ رشته های مختلف ورزشی دانشگاه های‏‏ دولتی شهر تهران به تعداد 289 نفر، جامعه و نمونه آماری پژوهش را تشکیل دادند. برای جمع آوری داده های موردنیاز از پرسش نامه های اطلاعات فردی، کنش سطحی، کنش عمیق، تعدیل خودکار، عواطف مثبت و عواطف منفی، خستگی عاطفی، هوش هیجانی و رضایت شغلی استفاده شد. نتایج نشان داد که الگوی پژوهش از برازش لازم برخوردار بود. عواطف مثبت، اثر معنادار و منفی بر کنش سطحی و اثر معنادار و مثبت بر کنش عمیق داشتند. عواطف منفی، اثر معنادار و مثبت بر کنش سطحی و اثر معنادار و منفی بر کنش عمیق نشان دادند. هوش هیجانی بر راهبردهای نیروی کار عاطفی (کنش سطحی، کنش عمیق و تعدیل خودکار) تاثیر داشت. همچنین، راهبردهای نیروی کار عاطفی بر خستگی عاطفی تاثیر داشت؛ بنابراین، در شرایط متفاوت عاطفی، مربیان می توانند راهبرد مناسب نیروی کار عاطفی را به کار گیرند و به این ترتیب، خستگی عاطفی کمتری در آن ها ایجاد خواهد شود و رضایت شغلی بیشتری را احساس خواهند کرد.