ارزیابی میزان دز تحمیلی و احتمال بروز عوارض در بافت سالم قلبه و ریه ناشی از تابش به غدد فوق ترقوه ای با میدان های قدامی- خلفی و موازی مقابل هم، هنگام درمان بیماران ماستکتومی شده در روش مماسی

هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی دز تحمیلی و همچنین، مقادیر احتمال بروز عوارض در بافت سالم (Normal tissue complication probability یا NTCP) قلب و ریه ناشی از تابش غدد فوق ترقوه ای با میدان های قدامی- خلفی (Anterior-posterior یا AP) و موازی مقابل هم (Parallel opposed fields یا POFs) هنگام درمان بیماران ماستکتومی شده در روش مماسی بود.
از یک فانتوم قفسه ی سینه، تصاویر Computed tomography scan (CT scan) گرفته شد. سپس، با استفاده از سیستم طراحی درمان (Treatment planning system یا TPS) TiGRT، روش های AP و POFs اجرا و با استفاده از Dose-volume histogram (DVH) حاصل مقادیر NTCP تخمین زده شد. سپس، مطابق با طراحی درمان انجام شده، فانتوم با استفاده از فوتون های 15 و 6 مگاولت دستگاه شتاب دهنده ی خطی Siemens primus تحت تابش قرار گرفت و دز قلب و ریه با استفاده از دزیمترهای ترمولومینسانس (Thermoluminescent dosimeter یا TLD) در فانتوم اندازه گیری شدند.
دز میانگین قلب و ریه در روش مماسی با یک میدان AP (به ترتیب 17/3 ± 73/28 و 84/2 ± 42/35 درصد) به طور معنی داری کمتر از روش مماسی با دو میدان POFs (به ترتیب 77/3 ± 41/30 و 35/2 ± 36/49 درصد) بود (به ترتیب 078/0 = P و 045/0 = P) بود. همچنین، مقادیر NTCP ریه مجاور و قلب در طرح مماسی با میدان AP (به ترتیب 3 و 4 درصد) کمتر از طرح مماسی با POFs (به ترتیب 6 و 4 درصد) بودند.
به نظر می رسد تابش غدد فوق ترقوه ای با یک میدان AP، به دلیل دز و همچنین، NTCP کمتر به قلب و ریه، در مقایسه با دو میدان POFs، روش مناسب تری برای درمان ماستکتومی باشد.