کاهش آسیب های هیستوپاتولوژیک آبشش ماهی پرت (Cichlasoma synspilum ♀ × Cichlasoma citrinellum ♂) در مواجهه با نانو ذرات نقره محلول در آب از طریق تغذیه با جیره حاوی آستاگزانتین و نمک صفراوی

مطالعه حاضر جهت بررسی اثرات مواجهه با نانو ذرات نقره محلول در آب بر بافت آبشش ماهی پرت و همچنین اثرات جیره حاوی آستاگزانتین و نمک صفراوی در حفاظت از بافت آبشش در مقابل اثرات مخرب نانو نقره انجام گرفت. برای انجام این مطالعه، 200 قطعه ماهی پرت (میانگین وزنی6/2± 25/5 گرم) در سه تیمار، شامل تیمار شاهد (جیره پایه)، تیمار آستاگزانتین (4 گرم بر کیلوگرم ) و آستاگزانتین- نمک صفراوی (4 گرم بر کیلوگرم و 1200میلی گرم بر کیلوگرم) به مدت 90 روز تغذیه شدند، ماهیان سپس به مدت پنج روز در معرض 250μg/L نانو ذرات نقره محلول در آب قرار گرفتند. میزان تجمع نقره و بافت شناسی آبشش قبل و پس از تنش نانو ذرات نقره موردبررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که پس از مواجهه با نانو ذرات نقره میزان تجمع نقره در بافت آبشش شاهد به صورت معنی داری افزایش یافت، ولی این افزایش در تیمارهای تغذیه شده با آستاگزانتین و نمک صفراوی مشاهده نشد. پس از تنش نانو ذرات نقره آسیب های همچون هایپرپلازی، هایپرتروفی، حلقه ای شدن، ادم، نکروز و همجوشی در بافت آبشش در تمامی تیمارها مشاهده شد، ولی این شدت آسیب ها در ماهیان تغذیه شده با جیره حاوی آستاگزانتین و آستاگزانتین- نمک صفراوی در مقایسه با ماهیان گروه شاهد به صورت محسوسی کمتر بود. در نهایت می توان گفت که آستاگزانتین و نمک صفراوی به عنوان ترکیبات آنتی اکسیدان می تواند آسیب های وارده به آبشش را در مواجهه با نانو ذرات نقره کاهش دهد.