سنجش میزان رضایتمندی ساکنان از کیفیت محیط شهری در بافتهای فرسوده پس از فرآیند نوسازی (مطالعه موردی: محلات اسدی و صفا-منطقه 31 تهران)

بافت های فرسوده شهری بر اثر گذشت زمان و تغییر در الگوهای فضایی ساخت وساز، دارای مشکلات زیادی از لحاظ شرایط کالبدی، اقتصادی و اجتماعی برای زندگی ساکنان آن ها شده اند. بر این اساس راهبرد بهینه بهسازی و نوسازی این بافت ها دارای اهمیت زیادی در برنامه ریزی و مدیریت شهری می باشد. هدف این پژوهش بررسی رضایتمندی ساکنان محلات اسدی و صفا منطقه 13 تهران از کیفیت محیط شهری پس از فرآیند نوسازی می باشد. روش پژوهش به صورت توصیفی– تحلیلی و روش گردآوری داده ها، پیمایشی می باشد. جامعه آماری در این پژوهش ساکنان محلات اسدی و صفا می باشند که با استفاده از فرمول کوکران 320 نفر نمونه انتخاب و پرسش نامه بین آن ها توزیع شده است. داده ها در نرم افزار SPSS با استفاده از آزمون های T تک نمونه ای، کندال و همبستگی پیرسون تحلیل شده است. نتایج پژوهش نشان می‏دهد که شهروندان از میان شاخص‏های مورد بررسی نسبت به شاخص های زیبایی شناسی، کالبدی و امنیت ابراز نارضایتی کرده اند. بالاترین سطح رضایتمندی ساکنان به بعد دسترسی و پایین ترین سطح رضایتمندی به بعد کالبدی تعلق دارد. نتایج به دست آمده از همبستگی پیرسون گویای این حقیقت می باشد که بین ویژگی های فردی ساکنین و رضایتمندی آن ها از شاخص های کیفیت محیط رابطه ای وجود ندارد.