خاستگاه زمین ساختی ماسه سنگ های سازند بایندور (نئوپروتروزوئیک پسین) در برش چپقلو، شمال غرب ایران

جایگاه زمین ساختی ایران طی نئوپروتروزوئیک پسین به خوبی شناخته شده نیست و پیشنهاداتی از حاشیه غیرفعال (ایران به عنوان بخشی از پلاتفرم آفرو-عربی) تا حاشیه فعال (ایران به عنوان بخشی از زمین های پیرامونی گندوانا) وجود دارد. خاستگاه زمین ساختی سازند بایندور که طی این زمان نهشته شده است، می تواند اطلاعات ارزشمندی از تکامل زمین ساختی ایران طی نئوپروتروزوئیک پسین را فراهم کند. سازند بایندور در برش چپقلو به طور غالب از سنگ های سیلیسی آواری ارغوانی تیره تا قرمز رنگ، بیشتر گلسنگ و به میزان کم تر ماسه سنگ و سنگ های کربناته، تشکیل شده است (m400~). ماسه سنگ ها حاوی مقادیر فراوانی کوارتز، فلدسپار و قطعات سنگی ولکانیکی (اغلب آندزیتی و ریولیتی) هستند و ترکیب Q44F30RF26 (لیتیک آرکوز تا آرکوزیک لیتارنایت) ، Qt47F30L23 و Qm37F30Lt33 دارند. این داده ها به روشنی نشان می دهد که ماسه سنگ های سازند بایندور از منشا کمان ماگمایی با ترکیب سنگ های ولکانیکی فلسیک/حدواسط و سنگ های نفوذی گرانودیوریتی رخنمون یافته، منشا گرفته اند. بلوغ نیافتگی بافتی و ترکیبی رسوبات سازند بایندور در کنار شکل نسبتا زاویه دار تا زاویه دار دانه های ناپایدار همانند قطعات سنگی ولکانیکی، نشان دهنده منشا گرفتن محلی از سنگ های رخنمون یافته اطراف (منشاهای نزدیک) و نهشت در یک حاشیه قاره ای فعال است. این نتایج شواهد جدیدی از نقش فرورانش در این دوره زمانی در ایران، به عنوان بخشی از زمین های پیرامونی گندوانا را فراهم می کنند.