تحلیل شاخص های عملکرد ریوی FVC و FEV1 متعاقب اجرای تمرین بیشینه هوازی و بی هوازی در مردان غیرفعال

هدف پژوهش حاضر تحلیل شاخص‌های عملکرد ریوی FVC و FEV1 در مردان غیرفعال متعاقب اجرای تمرین بیشینه هوازی و بی‌هوازی می‌باشد‌. این پژوهش نیمه تجربی بوده و جامعه آماری شامل ‌دانشجویان پسر دانشگاه شهید چمران اهواز در سال تحصیلی 1394بوده است .

در فرایند دعوت از داوطلبین شرکت در پژوهش، تعداد 55 نفر داوطلب علاقمندی خود را برای شرکت در پژوهش اعلام کردند. از بین داوطلبین تعداد 15 دانشجوی پسر غیرفعال که واجد شرایط شرکت در پژوهش بودند به عنوان گروه تجربی غیرفعال انتخاب شدند. برای اطمینان از سطح آمادگی جسمانی و سطح VO2max از آزمون "بروس" و برای  اجرای تمرین بیشینه هوازی از آزمون هوازی نوار گردان "استراند" و همچنین برای اجرای تمرین بی هوازی بیشینه از آزمون بی‌هوازی "وینگیت" استفاده گردید. برای ارزیابی شاخص های ریوی، دستگاه اسپیرومتر مدل Ganshorn (IF8) بکار گرفته شد.

نتایج مطالعه اخیر نشان داد که مقدار FVC و FEV1 متعاقب اجرای تمرین های بیشینه هوازی (500/10±600/81، 090/10±666/73) و بی‌هوازی (507/19±666/77، 461/18±533/70) از مرحله پیش‌آزمون تا پس‌آزمون در گروه غیرفعال تفاوت نداشته است (05/0<P).

نتایج این مطالعه تفاوت معنا‌داری را در شاخص‌ها نشان نداد. شاید مدت اجرای تمرین دلیل اصلی این نتایج باشد. لذا بطور کلی بنظر می‌رسد که برای کسب نتایج قابل استناد لازم است در آینده نوع تمرینات ورزشی با دامنه و شدت تمرین متفاوت در بین گروه‌های مشابه مورد استفاده و تحلیل قرار گیرد.