بررسی اثربخشی درمان TDCS بر کارکردهای اجرایی بازماندگان جنگی مبتلا به PTSD

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان TDCS بر کارکردهای اجرایی بازماندگان جنگی مبتلا به PTSD انجام گرفت. این پژوهش از منظر اجرا از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه آزمایش و شم/پلاسیبو بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه افراد آسیب دیده (مجروحین جنگی) شهر کرمانشاه بود و حجم گروه های آزمایش و شم/پلاسیبو جمعا شامل 30 نفر (هر گروه 15 نفر) بود که به روش نمونه گیری هدفمند (در دسترس) انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه ارزیابی اختلال کارکردهای اجرایی روانشناختی بارکلی (BDEFS) و فهرست اختلال فشار روانی پس از سانحه وودرز و همکاران (1994) استفاده شد و داده ها با استفاده از روش تحلیل کواریانس چندمتغیره تحلیل شدند.
نتایج نشان داد بین میانگین نمرات پس آزمون خودمدیریتی زمان، خودانگیزشی، خودنظم جویی هیجانی و نمره کل کارکردهای اجرایی بعد از حذف اثر پیش آزمون، در گروه های آزمایش و گواه تفاوت معنی داری وجود دارد (01/0˂P). به عبارتی می توان گفت که درمان (tDCS) منجر به افزایش سازه های مذکور در گروه آزمایش، در مقایسه با گروه شم/پلاسیبو شده است. اما نتایج حاکی از آن بود که بین میانگین پس آزمون خودسازماندهی/حل مسئله و خودکنترلی/بازداری در گروه های آزمایش و شم/پلاسیبو تفاوت معناداری وجود ندارد
با توجه به یافته های حاصله و ارتقای کارکردهای اجرایی در جانبازان مبتلا به PTSD، لازم است تا درمان هایی نظیر tDCS برای این افراد به صورت مدون مورد استفاده قرار گیرد.