جایگاه هنر خوش نویسی در نگارش متون مقدس اسلامی و یهودی

خوش نویسی هنری است که در غیاب تمثالگری، به یهودیت و اسلام راه یافت و به ابزاری برای اظهار کلام الاهی تبدیل شد. این تحقیق عوامل بارورکننده این هنر را می کاود و کارکردهای آن را در پیشبرد آموزه های دینی بررسی می کند. یافته های روش توصیفی تطبیقی و رویکرد پدیدارشناسانه نشان می دهد که اقتداکردن خوش نویسان به فعل الاهی در نگارش کلام مقدس و اشتیاق وافر کاتبان به آشکارسازی زیبایی و اعجاز نهفته در آن، خوش نویسی را از زیبانگاری محض، به هنر قدسی ارتقا داد. ریاضت سرمشق نویسی، سلوک معنوی و آداب تطهیر خوش نویس و امانتداری در استنساخ، اثر نگارنده را به نوعی تفسیر متن مقدس تبدیل کرد که ایمان مخاطب را تقویت می کند. زمینه های تاریخی، آموزه های مشترک و همانندی های خطوط عبری و عربی باعث به وجودآمدن سبک هایی مشابه در خوش نویسی یهودی و اسلامی بود. همجواری تاریخی و تشابه در ابزار، همراه با مصارف و اهداف مشابه، به دستاورهایی همسان از هنر خوش نویسی منجر شد. البته برخلاف مسلمانان، دقت در نگارش صحیح کلمات و نمایش تقدس محض برای کاتبان عبری به مراتب مهم تر از زیبانگاری است