مقایسه اثر N-استیل سیستئین و ویتامین D بر سمیت اکسیدانی بافت کبد در مسمومیت تحت حاد با پاراکوات

پاراکوات عمدتا به عنوان علف کش به کار می رود و سمیت آن از طریق افزایش گونه های فعال اکسیژن می تواند مسبب بیماری کبدی حاد و مزمن شود، این مطالعه به منظور مقایسه اثر N-استیل سیتئین (NAC) و ویتامین D (Vit D) بر سمیت اکسیدانی بافت کبد در مسمومیت تحت حاد با پاراکوات انجام شد.
در این مطالعه تجربی 36 موش صحرایی نر ویستار آلبینو 8 هفته ای به صورت تصادفی به 6 گروه تقسیم شدند: 1- گروه کنترل، 2 و 3- کنترل دریافت کننده Vit D 2 ? g/kg/day یاNAC 6. 25 mg/kg/day به صورت تزریق داخل صفاقی (IP) ، 4- مسموم با پاراکوات mg/kg/day 5 (IP) ، 5 و 6- مسموم درمان شده با Vit D 2 ? g/kg/day یاNAC 6. 25 mg/kg/day به مدت 7 روز، در پایان دوره نمونه سرم و بافت کبد جمع آوری شد. ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAC) ، پراکسیداسیون لیپیدی (LPO) ، گروه های تیول (TTG) ، آنزیم های کبدی (ALT،AST) و تغییرات هیستوپاتولوژیک بافت کبد مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.
براساس نتایج حاصله، در گروه های مسموم با پاراکوات در مقایسه با گروه کنترل سالم میزان LPO 70/87±83/ 239 درمقایسه با گروه کنترل 16/63±123 و آنزیم های کبدی افزایش، و میزان ،TAC23/41±68/66 درمقایسه با گروه کنترل 18/25±126/5 کاهش معنی داری را نشان داد. همچنین TTG 5/95±50/40 به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل 10/52±79/50 کاهش نشان داد P<0/05. همچنینLPO در گروه های تیمار شده با ویتامین D39/40±156/33 در مقایسه با گروه مسموم با پاراکوات 70/87±83/ 239 کاهش معنی داری نشان داد. همچنین یافته های هیستو پاتولوژی نیز نشان داد که ویتامینDمی تواند آسیب بافتی کبد ایجاد شده در اثر پاراکوات را بهبود ببخشد.