تاثیر شاخص توده بدنی و سندرم تخمدان پلی کیستیک بر نتایج درمان ICSI/IVF: یک مطالعه گذشته نگر در زنان پاکستانی

چاقی ممکن است مانع جدی برای درمان باروری مفید در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) باشد.

هدف ما مقایسه نتایج تزریق اسپرم داخل سیتوپلاسمی در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک و بدون آن و ارزیابی اثر چاقی در زنان PCOS.

این مطالعه گذشته نگر از ژوین 2015 تا سال 2016 انجام شد شامل زنان با و بدون PCOS (طبق معیار روتردام) بود که تحت تزریق اسپرم در داخل سیتوپلاسم قرار گرفتند. PCOS به غیر چاق و چاق بر اساس معیارهای جنوب آسیا برای شاخص توده بدن طبقه بندی شد. نتایج بر اساس گنادوتروپین کوریونیک (β-hCG) و transvaginal scan به غیر باردار (mIU/ml 25β-hCG<)، سقط پیش بالینی (mIU/ml 25β-hCG> بدون جنین فعالیت قلبی) و حاملگی بالینی (mIU/ml 25β-hCG> با فعالیت قلبی جنین در اسکن Transvaginal) مشخص شد. علاوه بر این، نتایج باروری، میزان لقاح، میزان بارداری بالینی و میزان سقط جنین در میان بیماران مبتلا به PCOS چاق و غیر چاق مقایسه شد.

نتایج ما نشان داد 38/5% موارد حاملگی بالینی در زنان غیر PCO، 8/23% در زنان PCOS غیر چاق و 26/4% در زنان PCOS چاق است. سقط های جنین پیش بالینی در خانم های PCOS غیر چاق بیشترین میزان (31/5%) را نشان می دهد و در زنان غیر PCOS کمترین (26/2%) میزان بود. در گروه غیر PCOS 35/4% و زنان مبتلا به PCOS غیر چاق 64/44% حامله نشدند.

موفقیت پس از تزریق اسپرم داخل سیتوپلاسمی از نظر تعداد حاملگی های بالینی در بیماران غیر PCOS نسبت به PCOS بیشتر بود. افزایش شاخص توده بدنی منعکس کننده تاثیر منفی بر نتایج باروری در بیماران PCOS است.