اثر تمرین تناوبی و تداومی در آب بر هایپرتروفی قلب موش های نر ویستار

فعالیت بدنی به وسیله برخی تنظیم های آنزیمی هم چون فسفاتیدیل اینوزیتول-3-کیناز (PI3K) تغییراتی در توده و عملکرد عضله قلب ایجاد می کند. در این تحقیق توسعه ای تجربی به مقایسه اثر فعالیت های تداومی و تناوبی در آب بر PI3K و ساختار و عملکرد عضله قلب موش ها پرداختیم. در این مطالعه تجربی کاربردی، 24 سر موش ویستار نر 3 ماهه با وزن 4/11 ± 60/221 گرم در چهار گروه کنترل، شم، تمرین تداومی و تمرین تناوبی به طور تصادفی قرار گرفتند. گروه تداومی برای 12 هفته 5 روز در هفته با افزایش مدت شناوری به طور فزاینده (مدت زمان) به شنا در حوضچه پرداختند. گروه تناوبی نیز 12 هفته و 4 روز در هفته با افزایش فزاینده (وزنه نسبت به وزن بدن وزنه و مدت زمان شنا نسبت به زمان استراحت) به تمرین پرداختند. 24 ساعت پس از آخرین تمرین، اکوکاردیوگرافی انجام شد و 48 ساعت بعد، وزن قلب و بطن چپ اندازه گیری و پلاسما برای اندازه گیری PI3K به روش الایزا برداشت شد. برای ارزیابی داده ها از روش تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 و نرم افزار SPSS16 استفاده شد. وزن قلب (03/0P=) و وزن نسبی بطن چپ (01/0P=) ، حجم ضربه ای (01/0P=) ، حجم پایان دیاستولی بطن چپ (04/0 P=) و کسر تزریقی (02/0P=) در گروه های تمرینی به طور معناداری بیشتر از کنترل بود. هم چنین میزان غلظت PI3K در گروه تداومی (58/6 نانوگرم بر میلی لیتر) و تناوبی (67/6) نسبت به کنترل (07/4) و شم (37/5) افزایش معناداری داشت (01/0> P). در پژوهش حاضر، هر دو نوع تمرین PI3K را افزایش داده و هایپرتروفی فیزیولوژیک در پی دارد. با توجه به صرف زمان کمتر در تمرین تناوبی (حدود 9%) ، به نظر می آید انجام این نوع تمرین در پژوهش حاضر مقرون به صرفه است