گردشگری شهری تهران، نیازها و الزامات زیرساختی آن (بررسی مراکز اقامتی شهر تهران و مقایسه اجمالی با شهر استانبول)

شهر تهران که در زمرة بزرگ ترین شهرها در سطح جهان، منطقه و کشور محسوب می گردد واجد ظرفیت و پتانسیل های متعدد گردشگری ملی و بین المللی است که علی رغم حجم زیاد سفر در این شهر، مغفول مانده و مورداستفاده قرار نگرفته است. بین توسعه گردشگری و ایجاد زیرساخت ها رابطه متقابلی وجود دارد. می توان گفت، نه تنها توسعه گردشگری در شهرها سبب بهبود زیرساخت ها می شود بلکه توسعه زیرساخت ها به ویژه جاذبه های انسان ساخت و خدمات رفاهی سبب توسعه گردشگری در شهرها نیز می شود. اثرات زیرساختی گردشگری قادر است که بنیان های جغرافیایی یک منطقه گردشی را دگرگون سازد و باعث رشد و ترقی ابعاد مختلف فضایی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آن منطقه شود. ازآنجایی که یکی از مهم ترین مسائل برای تصمیم گیری برای سفر وضعیت اقامتگاه ها است و با توجه به این که کلان شهر تهران مقصد اول گردشگران خارجی و پایتخت کشور جهت برگزاری رویدادهای فرهنگی و سیاسی است، این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از روش اسنادی و مطالعات کتابخانه ای وضعیت اقامتگاه های تهران موردبررسی قرار گرفته و با مقایسه اجمالی با شهر استانبول وضعیت گردشگری در تهران موردارزیابی قرار گرفته است. همچنین عوامل و معیارهای مؤثر در برنامه ریزی برای توسعه گردشگری بررسی می شود و ملاحظاتی را در پاسخ به نیازهای گردشگری با تاکید به وضعیت زیرساخت های گردشگری و به طورخاص مراکز اقامتی ارائه می کند. با بررسی های به عمل آمده می توان نتیجه گرفت با اتخاذ سیاست هایی برای توزیع مراکز و تسهیلات گردشگری می توان به رونق گردشگری کمک کرد.