بررسی تطبیقی نگاره های شاهنامه طهماسبی صفویان و اکبرنامه گورکانیان از دید نشانه شناسی

شاهنامه طهماسبی صفویان و اکبرنامه گورکانیان هند از نمونه های برجسته نگارگری قرن دهم هجری هستند که از لحاظ ظاهری و ساختاری شباهت هایی با هم دارند. هدف از این پژوهش بررسی این دو نسخه مصور با رویکردی نشانه شناسانه و بر اساس مفهوم تقابل های دوگانه است که یکی از مفاهیم اساسی در نقد ساختارگرایی و نظریات زبان شناسی و نشانه شناسی است. در این نظام همه چیز وابسته به روابط است و از طرفی نشانه به عنوان یک واحد دو وجهی از دال و مدلول خود متاثر از فرهنگ است. سوالهای این پژوهش عبارت اند از: سازوکار تولید معنا در این نگاره ها چیست؟ نشانه های موجود در تصاویری که دو به دو مقایسه می شوند، هر کدام چگونه به دال های خود مدلول می بخشند و با معنا ارتباط می یابند؟ روش این تحقیق توصیفی-تحلیلی وگردآوری مطالب به شیوه کتابخانه ای است.
تحقیق و مطالعه بر روی نگاره های این دو نسخه نشان می دهد: درنگاره های اکبرنامه، گرایش به فضایی محدود شده، برتری نشانه های فرهنگ بر طبیعت، ازدحام افراد، فشردگی در کادر و پلان بندی با نگاهی واقعگرا و کمک گرفتن از عوامل سازه ای غالب است. در مقابل، مشخصه هایی چون نمایش در فضایی باز و طبیعتی سرسبز، پراکندگی نظام دار در فیگورها، رنگها و اجزاء تصویر، پلان بندی دوبعدی و ایجاد فضایی چندساحتی از ویژگی های نگارگری در شاهنامه طهماسبی است. این، نوعی روایتگری رمزپردازانه را بوجود آورده که در مقابل روایتگری توصیفگرایانه نگاره های اکبرنامه قرار می گیرد.